De onvoorspelbaarheid en Sun Moon Lake.

Vrijdag ochtend 29 oktober besloten we met zijn drieën naar Sun Moon Lake te gaan, een van de toeristische hoogtepunten van Taiwan. Sun Moon Lake is een gigantisch meer gelegen in de prachtige bergen van Taiwan. Het bevind zich ongeveer in het midden van het land en het kostte ongeveer 3 uur om daar te komen. We kwamen rond het middaguur aan om te genieten van de helder blauwe lucht, het warme zonnetje en het prachtige meer dat nog veel blauwer was dan de lucht. Er was van alles te beleven. Die ochtend besloten we het meer over te steken met een boot. In rap tempo kwamen we aan de overkant., waar zich een klein dorpje bevond. Het pittoreske havendorpje beschikte over een aantal kleine winkeltjes en een soort aboriginal dorpje. In het gecommercialiseerde dorpje kwamen we in aanraking met Taiwanese dans en maakte we kennis met de culinaire tradities van de hakka’s. Men was daar heel goed met kip, gebakken zonder paneermeel voor de verandering. Het smaakte voortreffelijk en het prachtige uitzicht op het meer maakte de smaak enkel beter. We besloten na de lunch verder te trekken richting de ‘skilift’. Een paar jaar terug heeft men in de bergen rondom Sun Moon Lake een kabelbaan aangelegd. Vanuit de karretjes kan je heel het meer goed bekijken. Het was prachtig om het natuurverschijnsel van bovenaf te bekijken.

Nadat we de kabelbaan bezocht hadden bezochten we nog een van de vele tempels die het meer rijk is. Toch blijf ik dat prachtige gebouwen vinden en ze zijn zo anders dan dat ik gewend was. Kerken en tempels, een wereld van verschil. Tempels zijn anders versierd en kennen geen duidelijke gotische sfeer, de gotische sfeer waarvan een kathedraal (zoals bijvoorbeeld de prachtige sint jan in het midden van de mooiste stad van Brabant) vaak genoeg heeft. Tempels zijn, naar mijns inzien feestelijker. Maar nadat we heerlijk thee hebben gedronken in een van deze prachtige religieuze bouwwerken besloten we nog een wandeltocht te maken richting het hoogste punt van Sun Moon lake (kabelbaan niet meegerekend, een na hoogste punt dus) de pagode die Chiang Kai Shek voor zijn overleden moeder heeft laten bouwen. In deze toren op een van e hoogste bergen van het gebied hebben wij heerlijk genoten van de prachtige zonsondergang. De mist trok over het meer terwijl de rode zon langzaam achter de bergen verdween. Een prachtig schouwspel, ongekende schoonheid. Wat daarna gebeurde was wel spannend. Het werd donker, en we hadden geen rekening gehouden met het feit dat we nog een half uur door de jungle moesten wandelen om terug in het dorp te geraken. Een spannende tocht waarin we begeleid werden door vuurvliegjes. De weg door het bos was gevaarlijk te noemen, aangezien ik vaak dingen zag bewegen, maar in bijna alle gevallen geen idee had van wat ik nu zag bewegen. Veel insecten en andere beesten moeten mijn pad toen doorkruist hebben. Denk hierbij aan torren, kakkerlakken en gigantische spinnen, maar ook slangen en (kleine) zoogdieren zoals ratten. Ook was het aangelegde pad niet altijd even veilig. Gelukkig hebben we ook deze tocht overleefd. We belden een taxi en we wilde naar het hostel gaan dat we eerder deze week geboekt hadden. Voor ongeveer 30 euro p.p. verbleven wij die nacht in een top resort met alles erop en eraan. Luxe avondmaal (octopus is eigenlijk best taai vlees), een heerlijk spa resortje, en een prachtige bungalow met degelijke matrassen. Na een drukke dag kwamen we hier helemaal tot rust.

De dag daarna besloten we om vroeg terug naar sun moon lake te vertrekken. We hadden deze dag nog meer plannen. We hadden het idee om met fietsen het meer rond te trekken, een tocht van 32 kilometer. De eerste piek de we namen was daadwerkelijk slopend. Ik dacht dat ik kapot zou gaan. Beter ga ik harder werken aan mijn conditie. Gelukkig bestond de rest van de tocht voornamelijk uit dalen. Alex heeft met zijn fiets snelheden van ongeveer 50 km per uur bereikt. Als hij toen op zijn gezicht was gegaan had hij een gigantisch probleem gehad. Waarschijnlijk was zijn gezicht dan meteen samengesmolten met het hete asfalt. De wonden zouden onbeschrijfelijk zijn geweest. Gelukkig hebben we ook deze tocht overleefd. We kwamen langs alle plekken die we de dag eerder bezocht hadden en ook kwamen we in aanraking met het Taiwanese binnenland, waar men over grote rijstvelden beschikt. Het agrarische leven was daar te aanschouwen vanaf een afstandje. Alle mooie plekken hebben we bezocht en het voelde goed om een stuk te fietsen. Het geheel was best onwerkelijk aangezien we op een drukke autoweg reden, hoog in de bergen. Ik weet zeker dat mijn moeder last zou krijgen van hoogtevrees. Het voelde als de tour de France door de jungle, misschien een vreemde manier om mijn ervaringen te beschrijven. Maar zo voelde het.

Na deze slopende tocht besloten we lekker te gaan eten aan de boulevard. Daarna dronken we nog wat thee en namen we de bus terug naar het treinstation waar we de hoge snelheidstrein terug namen richting Hsinchu. Dit duurde wat langer omdat Susanne, enthousiast zoals altijd, de verkeerde trein in sprong. We kwamen een paar haltes te ver uit en moesten dus weer een trein terug nemen. De hogesnelheidstreinen hier zijn geniaal. Ongekende snelheden van ongeveer 300km per uur maken reizen gemakkelijk. Ook de stoelen zijn comfortabel en de treinen rijden op tijd. Een tocht van ongeveer een half uur in een van deze snelheidsduivels kost ongeveer net zoveel als een retourtje den Bosch - Nijmegen (14,70 euro) en dit is daarmee dus ook een van de prijzigste manieren om te reizen. Zelf prefereer ik vaak de luxe travel bussen waarmee je hier bijna overal mee kan komen. Kost vaak ongeveer een euro, misschien twee voor een rit van stad naar stad. Het is aanzienlijk goedkoper, maar het kost wat meer tijd. We namen de bus terug naar de dorm en sloten daarmee een prachtig weekend af.

Die maandag was het Halloween. Normaal gesproken heb ik een hekel aan de hypocrisie die men Halloween noemt en dit jaar vormde geen uitzondering. Toch waren we uitgenodigd voor een feestje, georganiseerd door de internationale studentenvereniging. We besloten een kijkje te nemen, en op dit moment kwamen we een onverwachte gast tegen. Het was Jeroen van der Lee, een persoon die een duidelijke introductie behoeft. Jeroen stond in dezelfde schoenen als ik twee jaar terug. Hij was ook door Theo Engelen naar Taiwan gestuurd om daar te studeren en te wonen. Het beviel hem aanzienlijk, en hij ontmoette zijn nieuwe vriendin, Candy. Hij ging terug naar Nederland om een aantal vakken te halen maar besloot daarna om terug te gaan naar Taiwan. Nu studeert hij chinees aan de NCTU. Hij woont samen met Candy in het hartje van Hsinchu en beide verdienen geld bij door Engels les te geven aan Taiwanezen. Apart dat een buitenland ervaring je volledige leven op zijn kop kan zetten. Jeroen, Susanne, Alex en ik raakte aan de praat over het leven in Taiwan en het was fijn om verhalen te horen en tips te krijgen. We werden door Jeroen uitgenodigd om donderdag iets te gaan drinken in Hsinchu en dat leek ons een goed plan. De Halloween party bleek niet veel aan te zijn en we verlieten het verkleedfeestje spoedig om een film te kijken.

Die donderdag besloten we dus met Jeroen en zijn vriendin naar een pub te gaan in Hsinchu. We raakten aan de praat over het leven hier en de gewoontes. Ook spraken we over games en eventuele reislocaties voor onze tripjes die nog komen gaan totdat er opeens een gigantische beer van een vent binnen kwam. Een pens van hier tot Tokio (dat vanaf hier eigenlijk niet zo ver meer is). Hij zag er uit als een doorgewinterde bierdrinker, een echte Amerikaan. We maakte oogcontact en hij waggelde op ons af. Zijn naam was Ian Lovegrove (ja, ik verzin dit niet, wat een achternaam) en we raakten in gesprek. Hij woonde ook in Hsinchu en heeft hier zijn eigen bedrijf dat handelt met mainland China. Ik begon te vertellen dat ik een Nederlandse student ben en hier een half jaar verblijf om te studeren. Hij begon Belgisch te praten toen hij hoorde waar we vandaan kwamen, een vreemd gezicht, een Canadees (want hij heeft blijkbaar 2 nationaliteiten, Amerikaans en Canadees) die opeens in het Vlaams begint te spreken. Hij kon het best goed en ik stond perplex. Het Belgische accent kwam duidelijk naar voren in zijn verhaal, puur genieten dus. Hij vertelde over het feit dat hij een jaar in Antwerpen heeft gestudeerd. Het bier vloeide rijkelijk en hij begon steeds meer te vertellen over zijn leven hier, zijn leven in de U.S., en zijn toekomstige vrouw. Hij ging over twee weken trouwen met zijn toekomstige Taiwanese vrouw Christina. Al snel nodigde hij ons uit voor het huwelijk op de 12de van november. We kregen uitnodigingen in onze handen gedrukt. Alle Nederlanders en Candy werden uitgenodigd. In de aanschoten bui verklaarden we dat we zouden komen, maar we wisten eigenlijk niet goed wat we met het verzoek aan moesten. Daarna (het was al weer een uur of 4) reden we in de taxi naar een plek waar we heerlijke dumplings (deegballetjes met saus, groente en vlees aan de binnenkant) aten. Het is heerlijk hoe dagen hier soms zo vreemd kunnen lopen. We wilden in eerste instantie eigenlijk maar een drankje doen, maar klaarblijkelijk worden dat er dan vaak meer. Deze onvoorspelbaarheid in deze dagen hebben we liefkozen de Taiwan experience genoemd. Geen dag loopt hier eigenlijk als gepland, en er gebeurt altijd wel iets vreemds.

Die zaterdag ging ik weer met de Oekraïners en Alex richting Taipei om te stappen. In het algemeen is de muziek niet anders dan in Nederland. Op het gebied van drank is het hier wel veel beter geregeld. De nadruk ligt hier meer op cocktails en shotjes in plaats van bier. De avond was niet benoemenswaardig. Het gesprek wat ik daarna met Alexander (de Alexander uit oekraine) had was dat wel. We hebben uren lopen filosoferen over de verschillen tussen oost en west europa. Heerlijk discussiëren, geweldig, en dat alles terwijl de zon alweer op kwam om de nooit slapende stad weer natuurlijk te verlichten.

Zondag gingen we nog uit eten met Candy en Jeroen. We bezochten een Amerikaanse hamburgertent. Het verse vlees smaakte voortreffelijk. Tijdens deze avond besloten we ook om niet naar het trouwfeest van Ian te gaan. We hadden niet de kleren daarvoor en we hadden ook niet het idee dat we erg gewenst waren. We kenden de man nauwelijks en het zou dus nogal ongemakkelijk zijn om dan op zijn bruiloft te verschijnen.

Uitbrakken was hetgeen we daarna voornamelijk deden. We moesten uitgerust de week weer in gaan, aangezien we deze week een tentamen chinees hadden. Het proefwerk zou 25% van het eindcijfer gaan uitmaken. Een fatsoenlijk cijfer was dus noodzakelijk. Deze week heb ik dus voornamelijk lopen pennen. Streep, na streep na streep. Alles herhalen. Wat me opvalt is dat ik nu de meeste meest voorkomende radicals wel ken. Radicals zijn eigenlijk de basisbouwstenen van het Chinese karaktersysteem. Door radicals te combineren kom je tot nieuwe tekens die weer een eigen klank kennen. ik kan dus nu ongeveer zien uit welke radicals een teken bestaat, en dit stelt mij in staat om het teken snel te reproduceren.

Het tentamen ging uiteindelijk wel goed. Ik was er best tevreden over, ook al wist ik na afloop al dat ik nooit alles goed zou hebben. Ik wist een aantal tekens niet meer. Ze lijken ook allemaal zoveel op elkaar. Het mondelinge deel van het tentamen ging wat moeizamer. Het was de bedoeling dat je antwoord gaf op een aantal simpele vragen die de docent stelde. Ik begreep vaak niet helemaal wat ze zei, Ik kwam niet helemaal uit me woorden en ik had duidelijk moeite met het uitspreken van verschillende klanken.

Na het tentamen was het weer tijd voor een feestje. We gingen naar downtown Hsinchu om het einde van de tentamenweek te vieren. De internationale studentenvereniging had weer een groot feest georganiseerd. Het was uitermate gezellig en er waren weer veel verschillende mensen van veel verschillende nationaliteiten aanwezig. We eindigde weer rond de klok van 4 in een van de vele eettentjes die Hsinchu rijk is. Ik heb daar heerlijk genoten van verse kippensoep. Fijn dat bijna alles hier s’nachts gewoon open blijft.

Dat weekend hadden we geen grote plannen. We wilde eigenlijk eerst een tripje maken maar het weer zat niet mee. Dit was de eerste week waarin het weer niet mooi was. Het regende dagenlang aan een stuk. Gelukkig bleven de temperaturen wel constant, zo rond de 20 graden. Het tripje hadden we dus uitgesteld tot het weer beter zou worden.

Om het weekend op te fleuren besloten Alex, Suus en Ik zaterdagavond naar een curry restaurantje te gaan in Hsinchu. We hadden van veel mensen gehoord dat het eten daar geweldig zou zijn. Het eten smaakte ook geniaal. Beef curry met pompoen, rijst, en extra salades. Het mocht van mij allemaal nog wel wat pittiger, maar desalniettemin was het goed te doen.

Tijdens de maaltijd hoorde ik een stem achter mij vandaan komen. Een bekende stem. Een Amerikaanse stem. Het was Ian. Dat was ongemakkelijk, aangezien we niet hadden verwacht hem nog tegen te komen, laat staan op zijn trouwdag. We waren niet naar de ceremonie geweest en dat hadden we niet van te voren laten weten. Nogal onbeleefd achteraf, maar desondanks besloten we hem toch te feliciteren met zijn huwelijk. Hij leek blij om ons te zien toen we hem uiteindelijk begroette. Blijkbaar waren ze na de ceremonie naar het currytentje gegaan om het trouwfeest heerlijk door te zetten. Het tentje was van een van de vrienden van Ian, dus dat kwam goed uit. Er kwamen steeds meer vrienden van Ian binnen en al snel begon het restaurantje meer te lijken op een pub. De liters Taiwan bier vlogen over de tafel heen. Ians vrienden hadden in de meeste gevallen al veel gedronken, dus in het algemeen was het feestje een zatte aangelegenheid. We hebben nog gesproken met een aparte Canadees en een groepje Belgen, die Ian nog kende van zijn periode in België. De Belgen vertelden ons over het feit dat ze Taiwan geweldig vonden. Ze waren uitgenodigd voor het huwelijk van Ian, maar besloten een vakantie te plakken aan deze reis. Ze vertelden ons over alle geweldige dingen die ze al gezien hadden of nog moesten gaan zien. We gaven ze tips over Sun Moon Lake en we bespraken van alles. Het ging voornamelijk over reizen. Ook spraken we nog met een Duitse Canadees die er Iers uit zag (ja, ik verzin dit echt niet). Leuk om na al dat Engelse gebrabbel een keer Duits te kunnen spreken. Een van de Canadese vrienden van Ian nodigde ons uit voor een tripje de volgende dag naar , je raad het al, Hotsprings. De dag na het feest vertrok het brakke gezelschap richting de bergen van Hsinchu om uit te brakken in een van de vele hotspring resorts die Taiwan rijk is. Ik sprak daar met verschillende vrienden van Ian en dus sprak ik ook met Will. Will, een markant figuur. Hij vertelde mij over zijn plan om de bierfiets te introduceren in Taiwan. Hij had allemaal grootste plannen hetgeen een aparte indruk wekte. Zijn imposante snor maakte het allemaal niet veel beter.

Die avond reden we terug naar Hsinchu. We kwamen alleen wat auto’s te kort wat resulteerde in een overvolle Amerikaanse gezinsauto. 11 mensen in een 6 persoons auto is per definitie geen goed idee. Tijdens deze rit kwam ik tot de conclusie dat ik de onvoorspelbaarheid in mijn leven hier wel kan waarderen. Niets is zeker en een saai weekend kan in een klap veranderen in een chaotisch en gezellig weekend. Vandaag hoorde ik dat ik een 8,6 heb gehaald voor chinees. Ik zit dus op het juiste pad nu. Nog 3 maanden te gaan. De tijd vliegt hier, maar ik geniet gelukkig nog van elk moment.