Januari

Januari
Shí, Ji, B, Q, Liù, W, Sì, Sn, èr, Y !..... 2012. Kabam, en plots een jaar voorbij. Mijn eerste jaarwisseling in het buitenland en meteen een uiterst merkwaardige. Ik vierde het ditmaal niet in Hsinchu of Taipei. Ditmaal waren mijn kompanen, Rainy en ik te vinden in Tainan, de geboorteplaats van Rainy. Deze stad ligt in het zuiden van het prachtige Formosa (Taiwan). De plaats kent nog resten van de forten die Nederlandse zeevaarders rond 1620 hebben gebouwd om vanuit die positie het eiland te koloniseren. We waren uitgenodigd door haar ouders om het nieuwjaarsfeest te vieren volgens de gebruikelijke Taiwanese traditie, namelijk met ontzagwekkend veel licht verteerbaar eten. Maar ik loop op de zaken vooruit, want voor Nieuwjaar hebben we natuurlijk eerst het kerstfeest.

Kerst is hier een aparte aangelegenheid. Het is namelijk een christelijk feest in een niet christelijk land. Kleine kerkjes die hier en daar te vinden zijn vieren het feest uitbundig en volgens de regels maar de het grootste deel van de bevolking doet het niet veel. Jongeren zijn er natuurlijk wel mee bezig aangezien het een goede reden is om een feestje te geven. Dat bleek maar weer eens toen we de dinsdag voor kerst een kerstfeestje hadden dat georganiseerd was door de internationale studentenvereniging. Flora, een van onze Taiwanese vriendinnen, had zich enorm ingespannen om dit feest goed te regelen. Het resultaat mocht er zijn. Het begon met een simpel kerstdiner en een gift exchange. Daarna gingen we met het grootste deel van de groep naar een plaatselijke club om daar het feest voort te zetten.

Toen op die avond maakte ik kennis met een groot cultureel verschil. Een groot verschil tussen Taiwanese en Nederlandse of Europese cultuur. Flora was op een gegeven moment enigszins aangeschoten, hetgeen ik niet vreemd vond, aangezien ze nauwelijks in aanraking is gekomen met alcohol. Ze was nog nooit in een club geweest en daar stond ik wel van te kijken. Dat alcohol een taboe is daar was ik wel van op de hoogte maar op een gegeven moment gaf Flora mij een knuffel. Het was heel onschuldig maar blijkbaar kon dit echt niet. Volgens Flora was dat enkel iets dat mensen in een relatie doen, temminste dat probeerde ze mij duidelijk te maken de daaropvolgende ochtend. Ze bood haar excuses aan voor haar gedrag, wat volgens mij echt overbodig was. Ze schaamde zich voor een knuffel.

Desalniettemin verliep de rest van die week soepel. Het weekend was het kerst. Suus had al een afspraak om te gaan eten in Taipei met een aantal zweden op kerstavond. Alex en ik vonden 50 euro voor een diner te veel, en daarom besloten we niet mee te gaan. Alex en ik waren beide uitgenodigd voor een kerstfeest bij Curryfans. Eigenaar Andrew hield jaarlijks een kerstfeest voor vrienden en familie en wij, de Nederlanders, mochten ook komen. Ik keek uit naar het feest, en besloot dus te gaan. Alex voelde zich niet lekker en ging niet.

Het was een geweldig leuk feest. Andrew begroette mij direct met een shotglas Tequila terwijl ik daar eigenlijk niet voor kwam. Veel vrienden kwamen naar mij de eetgelegenheid binnen. Veel oudere Taiwanese tennisvrienden van Andrew. De meeste van deze mensen waren hoog opgeleid. Zo raakte ik bijvoorbeeld aan de praat met een van Andrew’s vrienden die tandarts bleek te zijn. Een aardige man bleek zo en zijn vrouw was dol op mijn haar. De tandarts vertelde mij dat er een tandartsenoverschot is in Taiwan en dat het moeilijk is voor tandartsen om aan een baan te komen. Ik vertelde hem dus toen al gauw dat hij beter naar Nederland zou kunnen komen. In Nederland verdient een tandarts namelijk aanzienlijk meer dan het gemiddelde inkomen.

De avond vorderde, en we deden een ‘gift exchange’. Iedereen had een cadeau meegebracht van een bepaald bedrag en gooide deze op een grote stapel. Iedereen kreeg een cadeau van de stapel. Ik ging er uiteindelijk van door met een spaarkonijn, een spaarvarken in konijnvorm. Het was een gezellige avonden en het was leuk om ook met de andere internationale te spreken.

Dat weekend daarop was het Nieuwjaar, en we waren door Rainy uitgenodigd om dit te vieren in Tainan, een stad in het zuiden. Het was hier aanzienlijk warmer dan in Hsinchu. Eenmaal aangekomen op oudejaarsdag werden wij warm onthaald door de Family Rainy in huize Rainy. Ze hadden een groot huis ergens in de buitenwijken van de drukke stad.

De vader van Rainy was een militair instructeur, maar nu is hij gepensioneerd. Moeder Rainy sprak Spaans, wat wel grappig was. Het huis stond vol met foto’s waarop vader Rainy in militair uniform te bezichtigen was. Opzich niet vreemd in een land met dienstplicht, waarin deelname aan het leger nog aanzienlijk is. We kregen al snel een plaats aan de keukentafel toegewezen. Moeder Rainy liet ons zien hoe men Dumplings maakt. Dumplings zijn geniaal, het zijn kleine deegballetjes met aan de binnenkant varkensvlees en ui. Na de korte instructie begonnen wij, de Hollanders, met het vouwen van dumplings. Dit ging ons nog best goed af, ook al hadden we dit niet verwacht. Na een uur waren we hier klaar mee en werden ze direct voor ons gekookt. We konden daarna dus ook direct van onze creaties genieten. Wij hebben die middag zo ontzettend veel gegeten, dat was daadwerkelijk ongelofelijk. We hadden ongeveer 100 dumplings (tien dumplings is ongeveer een stevige lunch) voor 6 man, met een grote pan soep, veel vers fruit, nog extra kip en grote ladingen sojasaus. Toen we klaar waren met het verorberen van deze veel te grote lunch, besloten we naar de lokale zoutvelden te gaan om daar de jaarlijkse Nieuwjaarstraditie bij te wonen. Ze hadden daar namelijk een grote draak gemaakt van zout, aangezien 2012 (chinese calender) het jaar van de draak zou zijn. ook was er veel dans en spektakel. We kregen daar een zakje gevuld met lokaal zout dat ons geluk zou moeten brengen. Het was mooi om deze velden eens te zien. Het was eigenlijk een groot veld dat onder water stond. Uit dat water wordt dan weer zout gewonnen.

Na dit bewondert te hebben gingen we weer terug naar huize Rainy, om daar nog meer te eten. Want ya, we hadden nog wat over van de ‘lunch’. Ook werden er groente pannekoeken gebakken. Aangezien het in Taiwan onbeleefd is om iets te weigeren, bleven wij maar eten. Rond de klok van 10 gingen we met de bus richting het hogesnelheidstrein station van Tainan. Daar werd namelijk een groot nieuwjaarsfeest georganiseerd, waarbij men met feest het nieuwe jaar in zou luiden. Gelukkig stond het terrein vol met Taiwanese eettentjes, en gelukkig zat ik nog niet propvol met eten. Grappige was dat niemand bier dronk of bier verkocht, iedereen was dus nuchter. Er was een groot podium waarop plaatselijke talenten hun stem lieten horen, maar het was de Taiwanese bevolking vooral om het eten te doen. Ook liet de onlangs afgetreden oppositieleidster Tsai Ing Wen, haar stem horen. Rond de klok van 12 verzamelde men zich rondom het podium om af te tellen. Wat daarna gebeurde snap ik nog steeds niet helemaal. Toen de klok 12 uur sloeg, verlieten de mensen massaal het terrein. Er werden in totaal 2 vuurpijlen afgestoken. In Nederland begint het feest dan pas, helemaal op zo’n openbaar terrein, maar hier is alles anders, zo ook dit. Men stak geen vuurpijlen af in verband met het klimaat, een nobel streven lijkt mij. Toch voelde het geheel nogal vreemd aan. Het was de Taiwanezen niet te doen om het feest, maar om het eten. Aan de ene kant wel logisch, aangezien men hier Chinees Nieuwjaar viert, wat pas plaats zou vinden eind januari. Aan de andere kant vond ik het wel jammer, aangezien ik een groter feest gewend was. Ik had ook meer vuurwerk verwacht, aangezien Azië bekend staat om de vuurpijlen. Rond de klok van 1 verlieten wij het terrein.

De volgende ochtend (we sliepen bij Rainy thuis) gingen we de stad Tainan ontdekken. Deze stad was, zoals ik eerder al vertelde, ooit Nederlands grondgebied. Ik wilde dus dolgraag de oude forten bezoeken en mijn medehistorici deelde deze mening. We bezochten die dag veel musea en zagen oude resten van de periode waarin de Nederlanders de scepter zwaaide. Het was mooi om te zien aangezien er ook veel te lezen viel over de oude Nederlandse geschiedenis. Het was die dag ook prachtig weer. Zon en rond de 23 graden, een prachtige nieuwjaarsdag dus. Die middag bezochten we nog een marktje, aten we een Taiwanees oesteromelet, een landelijk lekkernij, en bezichtigde we nog veel tempels. Die avond gingen we met de trein naar huis, aangezien we die maandag ochtend begonnen met het afsluiten van vakken.

We hadden die ochtend een presentatie voor pr. We hadden met ons groepje een interessant paper geschreven over een vergelijking tussen Nederlandse en Taiwanese televisiedebatten en dat paper moesten we die ochtend presenteren. Natuurlijk verliep dit vlekkeloos en ik heb dit vak waarschijnlijk met een dikke voldoende afgesloten, helemaal omdat ik veel bonuspunten heb verdiend door op tijd in de klas te verschijnen en door vragen te stellen. Wat een onzin, maar hier is het onderdeel van de dagelijkse werkelijkheid. ‘het vragenstelgrapje’ heb ik overigens vaker uitgehaald, maar daar kom ik dalijk pas op.
Ook moest er een einde gemaakt worden aan Cultural studies en Contemporary World. Voor contemporary World hebben ik en mijn groepsleden een paper geschreven over de South China Sea disputes. Blijkbaar vechten een aantal Aziatische staten al jaren om deze zee, die waarschijnlijk een grote hoeveelheid olie bevat. Het conflict gaat de komende jaren een prominentere rol spelen, helemaal omdat Amerika zich met de Aziatische diplomatie gaat bemoeien, hetgeen China maar moeilijk kan verwerken. Ook dit paper moesten we presenteren en ook dit ging nagenoeg vlekkeloos.

En dan hebben we nog cultural studies. Dit vak is de reden waarom ik dit pas zo laat post, wat een hel. Voor dit vak heb ik twee essays moeten schrijven. Een ging over het boek Discipline and Punish, van Michel Foucault. Ik kan dit boek iedereen aanraden aangezien die man een uiterst interessant narratief heeft op weten te stellen over het ontstaan van discipline in de moderne maatschappij, dit als kritiek op het gevangenisleven dat al eeuwen faalt zijn taak te vervullen. Genoeg stof dus om met mijn vader (die in een gevangenis werkt) te bespreken. Het is alleen wel ontzettend lastig om abstracte cultural studies vragen over dit boek te beantwoorden.
Mijn tweede essay ging over het ontstaat van cultural studies in de Engelse maatschappij na de eerste wereldoorlog. Ik ben van plan dit essay te posten, zodat de mensen thuis weten waar ik dagelijks mee bezig ben. Ik ben benieuwd wie het begrijpt en ik hoop dat deze persoon het mij uit zou kunnen leggen. Ik snap namelijk zelf niet meer wat ik nu precies beschreven heb.

Later stuurde ik nog een mailtje naar de docent waarin ik beschreef dat ik niet alle vragen helemaal snapte. Ik kreeg snel een mailtje terug waarin stond dat hij ze zelf ook niet snapte en dat hij blij was dat hij de vragen enkel hoefde te stellen en niet hoefde te beantwoorden. Typisch Allen chun, het blijft een apart geval. Ook had hij bewondering voor het feit dat ik en Suus dit vak volgden zonder ‘cultural studies’ achtergrond. Ik was trots op mijn essays en dit versterkte de gevoelens enkel.

Het laatste vak dat moest worden afgesloten was chinees. We hadden een schriftelijk tentamen en een mondeling tentamen. Het schriftelijke tentamen leek op de midterm, en stelde dus niet zoveel voor. Simpele invuloefeningen, vooral gefocust op de grammatica. Verschillende vormen van het werkwoord ‘kan’ invullen, en een paar vragen kunnen stellen. Stelde allemaal helemaal niets voor. Misschien kwam dat ook wel omdat docente Li ons van te voren vertelde dat we onmogelijk konden zakken, aangezien we allemaal zo goed onze best hadden gedaan. Tja, het blijft Taiwan.

Toen wij ons schriftelijk tentamen hadden werden wij van te voren getrakteerd op de mondelinge overhoringen van een aantal Zweedse klasgenoten. Deze mochten hun presentatie eerder houden, aangezien zij die donderdag niet aanwezig zouden kunnen zijn. wat mij opviel was dat de Zweedse mensen die niet aan het presenteren waren vragen hadden voorbereid voor de persoon die aan het presenteren was.

Het stellen van een vraag staat gelijk aan een bonuspunt en dit bracht mij op een idee. Ik ben in totaal meer tijd kwijt geweest met het voorbereiden van standaard vragen dan met het voorbereiden van mijn mondeling. Het was de bedoeling dat je in ongeveer 15 zinnen je familie voorstelde, aan de hand van een of meer foto’s. ik had een prachtige presentatie gemaakt met foto’s van mijn familie. Vakantiefoto’s. ik mis ze wel nu. Toen het tijd was voor de mondelinge, (donderdag 12 januari) had ik voor elke presentatie originele vragen klaar. Prachtig om het gezicht van de docent te zien als ik voor de zoveelste keer mijn hand in de lucht stak om aan de presentator te vragen of hij liever een kat of een hond zou willen hebben. Uiteindelijk hadden we allemaal een A+ voor onze presentatie en daarmee was het ook afgelopen met chinees.

Het universitaire leven zit er nu op en ik heb al mijn vakken afgesloten. De tijd van gaan is nu gekomen. Mensen verlaten de dorms en het is stiller dan normaal. We nemen nu ook afscheid van onze buren en Taiwanese vrienden die we misschien niet meer gaan zien. Een hele vreemde gedachten, aangezien je die mensen toch wel wekelijks ziet en over een paar weken nooit meer zal zien. Vreemde gedachtes. Ik ben het leven hier in Taiwan zeker gaan waarderen en ik weet zeker dat ik dingen ga missen als ik weer terug in het vliegtuig zit. Vrienden hier, de zorgeloosheid van het bestaan, het niet hoeven werken, het weer, het crappy eten bij de 7/11, de rust, het Taiwanese eten, de nabijgelegen grote steden, het prachtige weer (zelfs op rampzalige dagen is het vaak toch nog een graad of 7, 8 warmer dan in Nederland), het gebrek aan alcoholische dranken, de wonderschone natuur, de hotsprings, het prijspeil ( een bak koffie voor 50 cent) en nog veel meer. Toch zijn er ook gigantisch veel dingen die ik mis. Vooral mensen mis ik, familie, vrienden maar ook een zekere uitdaging. Ik kijk uit naar de vakken die ik binnenkort mag gaan volgen.

Alex, Suus en ik hebben nu vakantie en nu kunnen we eindelijk gaan reizen. Hoe dat is de vraag. Alex en ik hebben een paar weken terug besloten dat we een fietstocht gaan maken. we gaan met de fiets langs de voor ons onbekende oostkust, met de fiets en bezoeken daar een paar National parks. Daarna gaan we heerlijk chillen in Kenting, een Taiwanese toeristenbadplaats, Heerlijk bijkomen van de zware periode. Toch kijk ik wel op tegen de fietstocht, aangezien deze flink zwaar gaat worden. Ondanks het fitnessen, dat ik hier weer enigszins heb opgepakt, heb ik nog steeds de conditie van een dode otter. We huren fietsen in Hsinchu, om vanuit Hsinchu naar Taipei te fietsen. Vanuit Taipei fietsen pakken we de trein naar Hualien, om daar de Taroko Gorge te bezoeken. Dat schijnt een van de mooiste natuurplaatsen van Taiwan te zijn. Vanuit Hualien fietsen we richting het zuiden, om daar vanuit Kaoshung de trein richting Hsinchu te pakken. We zijn al snel een week onderweg en het wordt een hele onderneming. Over 25 dagen ben ik thuis, onwaarschijnlijk, ongelofelijk, maar waar.

de tijd is gevlogen, ongelofelijk, onverstelbaar