Het Begin

Ik weet het nog als de dag van gisteren. het was een vrijdagochtend, ergens in april. Het laptop scherm flikkerde en het verlichte mijn toen nog brakke kop terwijl de zonnestralen al lang door de donkere gordijnen glinsterden. Het was weer eens een puinhoop, helemaal omdat een vriendin van mij bleef slapen. Na een gezellige avond in hartje Nijmegen, had zij geen zin meer om naar huis te fietsen. Mijn extra bed stond al klaar, dus dat kwam ditmaal goed uit. Al snel sloeg ik op de ‘mail’ knop op mijn computertoetsenbord om zo te kunnen controleren of ik nog mail had ontvangen. Het was raak, mijn mailbox puilde weer eens uit van de onnodige boodschappen. Ditjes en datjes, je kent het vast. Een mailtje ving enkel wel mijn aandacht. Er ging van alles door mij heen toen ik dat betreffende bericht opende. ‘Gelukkig kan ik meedelen dat jullie uitgekozen zijn om ons volgend jaar in Hsinchu te vertegenwoordigen’ was eigenlijk de enige zin die ik las. Gevoelens schoten door mij heen, zoals lichtstralen snijden door de donkere nacht, de nacht die ik achter me had moeten laten. De nacht die mij systematisch lichamelijk en emotioneel gemutileerd had. De nacht die de twijfel en de onzekerheid in het leven riep. De nacht die mijn karakter heeft laten verdwijnen. De nacht die mij veranderde in hetgeen dat ik nooit meer wil zijn. Het leek even of ik het licht aan het einde van de tunnel eindelijk gevonden had. Gevoelens van blijdschap overwonnen de aanwezige onzekerheid en angst. Pure euforie nam de controle over en een hyperactief vreugdedansje was het gevolg. Als ik salto’s en backflips kon maken, dan had ik dat maar al te graag gedaan maar jammer genoeg was ben en blijf ik een stijve hark. Ganggenoten kwamen verontrust naar buiten om te controleren of ik nog wel helemaal gezond was. Niets bleek minder waar en al snel feliciteerde ze mij met mijn geweldige prestatie. De vriendin die bij mij logeerde vloog me al snel in de armen. Om me te kalmeren, of om me te feliciteren, Dat is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Ik mocht naar Taiwan, en er was niets meer dat mij kon stoppen.

Ik zal bij het begin beginnen, zoals dat eigenlijk hoort. In maart kreeg ik een mailtje van een docent. Meneer Theo Engelen is zijn naam, en hij is gespecialiseerd in economisch sociale geschiedenis. Het mailtje ging over een uitwisseling met Taiwan. Meneer Engelen had onderzoek gedaan naar de demografische ontwikkelingen van Taiwan, en deze had hij vergeleken met de ontwikkelingen in Nederland. Op zich is dit een boeiende vergelijking, aangezien de gebieden ongeveer even groot zijn. wat het onderzoek ook interessant maakte is het cultuurverschil dat door vergelijkend onderzoek aan het licht kwam. Tijdens dit onderzoek heeft meneer Engelen ook een periode in Taiwan geleefd. Tijdens deze periode heeft hij de uitwisseling op touw gezet. Ik kreeg in het mailtje het aanbod om aan deze uitwisseling mee te doen. Ik had nog geen plannen voor dat deel van het jaar, dus ik trok de stoute schoenen aan. Ervaringen in het buitenland blijven namelijk sterke cv Boosters. Ik was onzeker over de vraag of dit idee het juiste was. Was ik wel wat ze zochten? Mijn cijfers waren altijd middelmatig of zelfs minder dan dat. Wel wist ik alles in een keer te halen, maar tekenen van trots waren ver te zoeken. Ondanks de onzekerheid trad in het klein kantoor van meneer Engelen binnen. Niet geschoten is immers altijd mis. Wat ik daar aantrof verbaasde me aanzienlijk. Er waren niet meer dan 5 man aanwezig en er waren 3 studieplaatsen te verdelen. Ik schrok van het gebrek aan animo onder de Nijmeegse student en ik had eigenlijk een volle zaal verwacht. In mijn hoofd begon ik al te rekenen, 20% kans klonk immers niet verkeerd. De onzekerheid sloeg om in een verlangen. Ik moest een van die plekken bemachtigen, kosten wat het kost. Het vuur in mij laaide weer op toen ik aan mijn sollicitatiebrief begon. De brief heb ik vol passie geschreven. Hierbij wil ik nogmaals van de mogelijkheid gebruik maken om Caspar de Vries te bedanken voor zijn gevatte kritieken en zijn scherpe laatste controle. Na het inleveren van de brief brak er een zware periode aan. vooral op emotioneel gebied kreeg ik klappen te verduren. Ik was niet goed genoeg meer voor mijn vriendin, dus besloot ze een punt achter onze relatie te zetten. Daarnaast duurde het erg lang voordat ik iets te horen kreeg over de brief. Het resultaat liet twee weken op zich wachten, twee zware lange weken. Twee weken lang enkel peinzen. Wat als ik niet mocht gaan? Wat als alleen Alex mocht gaan? Was ik wel goed genoeg? Waarom was ik niet goed genoeg? Had ik misschien meer mijn best moeten doen voor mijn tentamens? Alex stond ongeveer een 8 gemiddeld en ik kwam niet verder dan een teleurstellende 6. Dit is een kleine greep uit het assortiment, maar zo ging het dagelijks, dag in dag uit. Ik was dus ook relatief prikkelbaar. Het resultaat mocht er gelukkig zijn. de buit was binnen.

Ik belde op die glorieuze ochtend al snel Alexander van der Meer op, om te controleren of hij ook mocht gaan. We feliciteerden elkaar door de telefoon. Blijdschap was het gevolg. Alex kon het natuurlijk niet laten om de schoonheid van het Aziatische vrouwenvolk in het telefoongesprek nogmaals te benadrukken en stiekem kon ik hier wel om lachen. Ik ben heel blij dat ik dit met Alex mag gaan doen. Dan heb ik tenminste nog een vriend aan mijn zijde in het verre oosten, waar alles zo anders zou kunnen zijn. Ook Susanne Geuze mocht mee, wat mij vrolijk stemde. Ik ken haar nog niet heel goed, maar gesprekken die we hadden waren meestal erg gezellig en deze verliepen vaak vlot. Ik kijk er dus naar uit haar nog beter te leren kennen.
Ik ben op dit moment voornamelijk aan het afwachten. De belangrijkste zaken, zoals subsidies en een visum, kan ik pas verkrijgen als ik de uitnodiging van de universiteit in Hsinchu heb ontvangen. Gelukkig loopt de bureaucratie daar op rolletjes en gelukkig ben ik nooit sarcastisch. Ik ben nu dus afhankelijk van een officieel document. Ik ben heel erg slecht in wachten, dus ik wordt weer eens langzaam gek.
De tickets hebben we gelukkig wel al geboekt. We vliegen met z’n drieën vanaf Düsseldorf naar London. Vanaf London vliegen we naar Hongkong en vanaf Hongkong vliegen we naar Taipei. Tussen deze vluchten hebben we weinig wachttijd en daarom hebben we voor deze kromme vluchtroute gekozen. We hadden namelijk geen zin om een dag op Shanghai airport te moeten verblijven. Voor China zouden we dan namelijk weer een apart visum moeten verkrijgen, iets dat geld en moeite zou kosten. Zonder visum zouden we het vliegveld niet mogen verlaten. Ook kan ik binnenkort mijn inentingen halen. Gelukkig zijn het er niet veel. Alleen hepatitis A , -B en gele koorts.
Nu ik nog bezig ben met de voorbereidingen begin ik er steeds meer zin in te krijgen. Ik krijg ook veel positieve reacties vanuit mijn omgeving. Veel mensen willen mijn belevenissen in het verre oosten volgen. Ik blijk veel ‘fans’ te hebben, een gegeven dat mij vrolijk weet te maken. Stiekem ben ik ook blij dat ik Nederland tijdelijk achter me kan laten. Begrijp mij niet verkeerd. Ik ben erg gesteld op onze welvaartspositie en ik ben erg tevreden over het feit dat ik hier geboren ben. Toch zijn er ook veel nadelen te noemen. Zo noem ik bijvoorbeeld het Nederlandse decadente en elitaire gedrag, maar ook de roddels, de Nederlandse muziek, het regenachtige weer en ook de dagelijkse beslommeringen kan ik missen als kiespijn. Toch blijven dit kleine irritaties als men kijkt naar de voordelen die de Nederlandse grenzen met zich mee brengen.
De reis naar Taiwan komt dus als een soort verlossing. Nu moet het nog blijken of het licht aan het einde van de tunnel wel daadwerkelijk het licht zal zijn. Laten we hopen dat het niet de koplampen zijn van een naderende hogesnelheidstrein.