Taking Care of Business

De tekst die steenvast op het whiteboard staat, het whiteboard op de JC11 (Jacob Canisstraat 11, mijn adres in Nijmegen). Dit bordje zou aan moeten geven waar de jc11 bewoners zich op dat moment zouden bevinden. Woorden als AH en Uni vervuilen het bord op normale doordeweekse dagen maar ditmaal staat achter mijn naam enkel een abstract zinnetje, waar eigenlijk niemand raad mee weet, zelfs ik niet. Het regelen van zaken is hetgeen wat mij de afgelopen twee weken bezig heeft gehouden en in dit deel van mijn verslag zal ik een beeld schetsen van hoe dit allemaal verliep.

Toen ik terug kwam uit het zonnige Mini-Nederland (Spanje, Costa Brava, het gebied dat elke zomer in een Nederlandse kolonie verandert.) besloot ik te beginnen met het regelen van zaken voor mijn reis. Ik spreek hier bewust over zaken in de ruimste zin van het woord, juist omdat dit alles zou kunnen omvatten wat ik nog zou moeten regelen. Van afscheid nemen van mijn stamkroeg tot het inpakken van mijn goed gevulde toilettas. Van medicatie tot huisvesting. Alles moest nog geregeld worden.

Het begon allemaal met inentingen en dit was op zichzelf een interessante ervaring. De wachtkamer was leeg, en al snel werd ik opgehaald door aardig vrouwtje dat minstens twee keer in mij zou passen. Het gesprek dat we hadden was vreemd te noemen. Ze pakte direct een waslijst waarop allemaal nare ziektes vermeld stonden. Ze begon bovenaan en ze ging er van uit dat ik alle ziektes en alle bijeffecten van alle ziektes al lang kende. Het kwam er op neer dat ik voor alles op moest passen. Water, insecten, speeksel, seks, bloed, aapjes, mensen, straatvuil, honden, alles werd genoemd. Ook moest ik beschermende kleren dragen, dus ik heb voor Jan met de korte achternaam massa’s korte broeken gekocht. Dat gegeven irriteerde mij aanzienlijk, maar zoals gewoonlijk liet ik niets merken. Desalniettemin kwam de doktor er al snel achter dat ik geen verstand had van alle vreemde ziektes die ze opnoemde en daarom besprak ze deze snel in een kort informatief gesprek. Ik kreeg alle inentingen die ik in Taiwan nodig zou moeten hebben en ik verliet de kliniek terwijl ik een stuk wijzer was geworden. Gelukkig heb ik geen last meer gehad van de verschillende inentingen, maar ik moet nog wel vaker langs komen voor meer spuiten.

De dag daarna besloot ik naar de uni te gaan om documenten uit te printen. Documenten over de openbaar vervoer vergoeding, het aanvragen van het visum en de subsidies rolde vlot uit de altijd ronkende printer. Na een analyse van de vele formulieren besloot ik een afspraak te maken met Susanne. Zij had immers al veel van dit soort documenten op haar bureau liggen, en ik vroeg me af of ik iets over het hoofd zag, of misschien kon ik haar nog wat bijbrengen. Wat een zakelijke bespreking zou moeten worden eindigde in een avond vol voorpret en wijn. Gezamenlijk bespraken we onze verwachtingen en onze wensen en we gingen al op zoek naar kamers voor ons drieën. Dit was echt hilarisch en dat had voornamelijk te maken met de kromme Google vertalingen van de Taiwanese taal en de erg lage prijzen van de goed uitziende appartementen. Op de sites stonden appartementen die ’niet aaibaar’ waren en de meeste appartementen konden koken. Dit is natuurlijk klink klare onzin maar ik kon er zeker om lachen. Appartementen met 3 slaapkamers voor 300 euro in de maand waren niet vreemd. Mocht het zijn dat het niet lukt om een gemeubileerd appartement voor ons drieën te vinden is dat nog geen grote ramp. Wij krijgen namelijk kamers op de campus. Deze kosten ook ongeveer 300 euro, alleen is dit de prijs per semester. Ja, je leest het goed, per semester. Een semester is een half jaar. De prijzen zijn belachelijk laag. Maar desalniettemin zijn we toch gemotiveerd aan het zoeken naar een appartement voor ons drieën omdat dat natuurlijk veel gezelliger en makkelijker is.

Woensdag 10 augustus kregen we eindelijk iets te horen vanuit Taiwan. We kregen mailtjes een rar. Bestand dat bestond uit verschillende documenten die we de dag daarna in zouden moeten leveren. Ook dit leverde een hoop gedoe op, aangezien ik niet over een scanner beschikte en zo een dergelijk automaat is noodzakelijk bij dit soort zaken. De Taiwanezen vroegen mij of ik een aantal zaken in wilde scannen, zoals bijvoorbeeld mijn studenten kaart en mijn paspoort. Het heeft me wat moeite gekost om een scanner te regelen, maar desondanks is dat mij toch gelukt, met dank aan mijn super buurman, Koen Smit, nogmaals bedankt Koen.

Daarnaast beschikte ik niet over al de formulieren die ik op moest sturen. Verschillende documenten kon ik enkel van meneer Engelen ontvangen die, zoals ieder mens betaamt, in de zomermaanden op vakantie was. Het was een kleine vertraging waarvan ze in Taiwan eigenlijk niets gemerkt hebben ondanks de belachelijke deadlines waarmee ze ons dood bombardeerde. vanuit Taiwan oefende ze een stevige druk op ons uit door constant te verwijzen naar het feit dat wij te laat zouden zijn met het regelen van verschillende zaken. Niets bleek minder waar en alles is goed gekomen.

Ook ben ik met Koen de Bruin, door zijn fans wordt hij liefkozend Cowboy Koen genoemd, naar de SSHN (stichting studenten huisvesting Nijmegen) gegaan om alle zaken rondom mijn huis in Nijmegen te regelen. Koen de Bruin neemt mijn prachtige penthouse in de JC11 tijdelijk over en hij gaat goed voor mijn spulletjes zorgen. Gelukkig maak ik geen winst op de verhuur van mijn kamer, want dat zou simpelweg gemeen zijn ;P. Hij ging akkoord met een huur die hoger is dan de standaard huur,terecht als je het mij vraagt, omdat ik ook veel functionele benodigdheden op mijn kamer achterlaat. Denk hierbij aan een koelkast, een magnetron, mijn bedden, en mijn Tv. Hij is een geluksvogel, aangezien er in Nijmegen geen betere gang is als JC11. De mensen en de sfeer op de gang ga ik oprecht keihard missen. Ik hoop dat er in de tijd dat ik weg ben niet te veel gaat veranderen. Dat zou namelijk dood zonde zijn. ik ben best blij dat Koen de Bruin mijn kamer overneemt, aangezien ik hem kan vertrouwen.

Ik ben op het moment dat ik dit typ (23 aug) toegelaten op de Chiao Tung university. Het enige wat nog ontbreekt op dit moment is het visum, hetgeen ik nodig heb om in het land te verblijven. Dit gegeven wordt veroorzaakt door het feit dat de ambassade moeilijk loopt te doen over het feit dat wij onze admission letter (Toelatingsbrief) via de mail hebben ontvangen. De bureaucraten bij de ambassade zijn als de dood voor vervalsingen die met behulp van een computer gefabriceerd zouden kunnen worden. Wij moeten dus ook een papieren versie van de felbegeerde brief hebben om in aanmerking te komen voor een visum. Een simpele print is niet voldoende. Op het moment van schrijven is deze brief onderweg, maar ik ben toch bang dat het lastig gaat worden alles nog op tijd te regelen.

Ik typ dit onderdeel van mijn blog/ reisverslag terwijl ik mijzelf schuil hou in een vlaag van verwarring en ongeloof. Het lijkt allemaal niet echt, maar dat is het wel. Het lijkt onrealistisch, maar over een week eet ik een half jaar lang elke ochtend noedels als ontbijt. Volgende week leef ik in een andere cultuur, totaal anders dan de onze. Geen biertjes meer met de Bosschenaren in de pimpernel, waar we klagen over het feit dat Plein 79 erg kut is geworden en ook geen gezellige avonden meer in café Samson, waar ik regelmatig mijn zonden overdacht. Geen Nieuwjaar vieren met de groep, geen weekenden meer ploeteren bij de Jumbo, geen verjaardagen van familie en vrienden en ook geen koffie meer uit ons koffiezetautomaat. Dit soort gedachtes beheersen het dagelijks leven. Veel mensen ontmoet ik nu voor het laatst en het nemen van afscheid is vaak het gevolg. Sommige vragen ook of ik iets van een reisverslag ga bijhouden, en dat zal ik zeker doen. Zie het als een cadeau voor alle mensen die om me geven en willen weten hoe het mij vergaat in het verre verre Oosten. Sommige mensen hebben het oprecht moeilijk met het feit dat ik vertrek en het gegeven dat deze mensen bestaan verwarmt mijn hart tot ongekende temperaturen. Bij deze dit toegift.

‘Of ik ooit spijt heb gehad van mijn keuze?’ Is een vraag die ik regelmatig gesteld krijg. De vraag kent een eenduidig en duidelijk antwoord namelijk: Nee. Ik heb geen spijt voor het feit dat ik alles achterlaat voor een half jaar. Ik zie dit niet als een belemmering maar meer als een beproeving, een kans om te tonen wat ik echt waard ben.

Volgende week vertrek ik, vanuit Dusseldorf. Ik vlieg in de vroege avond naar London, om vanuit deze wereldstad naar Hong Kong te vliegen. Vanuit Hong Kong vlieg ik naar Taipei waar ik de eerste nachten van mijn reis zal verblijven in het Homey Hotel. En ja, we hebben dit hotel inderdaad gekozen omdat de naam zo onwijs leuk klinkt. Daar hangen vast allemaal Homeys rond. Voor 60 euro zitten we daar met 3 man 2 nachten. We komen in de avond ook weer aan. Er is een tijdsverschil van 6 uur. Dus ik leef 6 uur eerder dan de mensen in Nederland. 3 dagen later krijg ik de sleutels van mijn kamer, en dan kan ik die gaan inrichten.

Ik kan niet wachten te vertrekken en ik heb er dus ook veel zin in.
Ik hoop in Taiwan dit verhaal te vervolgen, tot dan,