yé s bò, met extra Taiwanese rariteiten en een be

Vluchtig stap ik weer door de gangen van graduate dorm II, op weg naar de o zo vertrouwde leeszaal. Mijn persoonlijke rustplaats, de plek waar ik volledig alleen kan zijn (niemand gebruikt deze ruimte wat eigenlijk best vreemd is). Een vredelievende plaats in de Taiwanese wildernis vol neonlichten, slapende mensen, etensluchten, voertuigen en ronkende airco’s. De plek waar ik mijzelf volledig kan focussen op de studie. Ik zet mijn goed gevulde mok koffie op de rand van het smalle bureau en ik begin met tekenen. Tekenen? ja tekenen. Formulier na formulier, streep na streep, want hetgeen mij de laatste tijd voornamelijk bezig houd is de eeuwenoude Chinese taal. Ondertussen ben ik niet meer Jesper, noch pile of Shrimps. Ik ben Yé S Bò () Yé S Bò is mijn chinese naam. Men vertaalt de naam, of een onderdeel van de westerse naam naar klanken die overeen komen met tekens. In mijn geval hebben de mensen bij het secretariaat mijn voornaam gebruikt. Alex koos voor zijn achternaam, waardoor hij nu Fan Da Ming (of zoiets dergelijks, zijn oorspronkelijke naam is Van der Meer) heet. Als je dit snel uitspreekt klinkt het als van Dummy. ‘what comes around goes around,’ zeggen ze wel eens.

De laatste paar collegeweken stellen naar mijns inzien weinig voor. Je leert voor de schriftelijke overhoringen voor chinees, leest een aantal teksten voor the birth of cultural studies en maakt het extra huiswerk voor chinees. De andere vakken stellen nauwelijks eisen en de moeilijkheidsgraad van sommige van deze courses laten veel te wensen over. Ik ben daar dus ook weinig tijd mee kwijt, aangezien ik niets voor deze vakken hoef te doen.

Het tekenen van Chinese karakters daarentegen kosten zeeën van tijd, maar op deze manier leer je ze wel. Het is voornamelijk stampwerk. Tekeningen, strepen, blokjes en haakjes en al dat soort frutsels zorgden al voor meerdere volle schriften. Met deze activiteit ben ik het meeste tijd kwijt, aangezien er elke les weer nieuwe karakters bij komen. En dat niet alleen, ze lijken ook nog eens allemaal op elkaar. Maar door de karakters domweg te schetsen kan ik nu wel zinnen schrijven. Het zijn basiszinnen, zoals ‘goedenmorgen, ik ben Yé S Bò en ik kom uit Nederland. Ook houdt ik van koffie’ of in Pinyin (vertaling van chinese karakters naar klanken, geschreven in Latijnse letters) ‘Zo n, W Jiào yé s bò, W shì Hé lán rèn. W Yè x Hun K Fi. Ik haal voor chinees enkel ‘A’tjes (Het Taiwanese equivalent van een 10). Wat dat betreft ben ik best trots op mijzelf aangezien chinees toch een van de moeilijkste talen is ter wereld schijnt te zijn.

The birth of cultural studies, het vak dat mij naast chinees aardig bezig weet te houden, zorgt voor een aanzienlijke hoeveelheid uitdagingen. Het mastervak vergt veel aandacht en concentratie aangezien de teksten diep de materie in duiken en de hoeveelheid pdf- pagina’s vaak een overweldigende indruk achter laten. Toch blijft het mij boeien. Op dit moment heb ik The Order of Things aan de kant gelegd en ben ik begonnen aan een nog dikker boek. The division of Labour in Society van Emile Durkheim is ditmaal aan de beurt. Dit werk is een stuk concreter dan de 300 pagina dikke pil die ik eerder toegeworpen kreeg. deze keer snap ik wel wat de schrijver bedoelt en dit voelt stukken beter. Ik heb het idee dat ik het begrijp, ondanks het feit dat de materie voor masterstudenten is bedoeld. Een goede zaak lijkt mij.
Maar ik weet dat jullie helemaal niet naar deze pagina komen om te leren over Durkheim, Foucault of de eigenaardigheden van de Chinese taal. Nee, ik heb meer het idee dat jullie deze rubriek lezen om meer te weten te komen over mijn spannende leven in Taiwan. Jullie willen weten wat ik allemaal zowel mee maak en daarom gaan we terug in de tijd. Drie weken terug, om precies te zijn.

Zaterdag 14 oktober, het weekend was weer begonnen en normaal gesproken betekent dit dat we gaan reizen. Dat weekend hebben we een tripje naar Taipei gecombineerd met het altijd gezellige Karaoke Hotel. De trip naar Taipei werd georganiseerd door de internationale studenten vereniging en deze vereniging staat natuurlijk garant voor een gezellige groep met verschillende mensen die allemaal beschikken over diverse landen van herkomst en verschillende achtergronden.

Op het programma van de zaterdag stond een bezoekje naar het glas museum en daarna zouden we met de groep richting de KTV reizen, alleen Alex en ik blijven luie cultuurbarbaren en wij hebben deelname aan het eerste programma onderdeel op een slinkse wijzen ontdoken. Bij de KTV waren we natuurlijk wel present. We waren ditmaal met een kleinere groep maar dit ging niet ten kosten van de sfeer. We zongen ditmaal klassiekers zoals ‘ Dust in the wind’ van Kansas en ‘Sweet home Alabama’ van Lyrnyrd Skynyrd. Ook modernere nummers kwamen voorbij. Blijkbaar wordt men hier helemaal wild van West-Life, ja jeweetwel een van die boy bands die in de westerse wereld helemaal niet meer bestaat. Ondanks het feit dat ieder deze boyband succesvol uit het geheugen had gewist kende toch ieder de songteksten achter de aanstekelijke melodietje.
Wat wel jammer was, was de aanwezigheid van Sergio, een uitwisselings student uit Guatamala, als ik me niet vergis. Je kent ze wel, die mensen die de microfoon claimen, en dan constant veel ste hard door mooie nummers gaan Blehren in de veronderstelling dat zijn of haar vocale creaties goed klinken. Beetje jammer, maar desondanks genoot ik toch van zijn ietwat dronken gedrag. Het was onwijs grappig om hem te zien gillen en hij ging helemaal los op elk nummer. Ik heb heerlijk genoten van de gezelligheid en de mensen. Ik heb vooral veel gesproken met Flora en Nicole, beide foreign language studenten aan de NCTU. Ze waren vooral geïnteresseerd in de Nederlandse cultuur, en gelukkig kon ik daar van alles over vertellen.
Na een avond vol gezang en genot besloten we de tent te verlaten. De volgende dag stond een trip naar Taipei op het programma.

Deze trip viel een beetje tegen, niet omdat de organisatie niet goed verliep of het weer tegen zat, maar omdat ik midden in de nacht wakker werd door misselijkheid. Blijkbaar was er iets mis met het eten van de KTV. Ik kon daarna de slaap niet vatten en dat voelde niet goed. Zwaar vermoeid moesten we met de groep naar Taipei. We waren met zijn drieën helemaal kapot, aangezien Alex zich ook misselijk voelde en Susanne voelde zich al helemaal slecht. Ondanks de tegenvallende gezondheden besloten we toch mee te gaan, een goede keuze achteraf. We reisden met twee volle bussen richting een van de vele buitenwijken van Taipei. Een van deze wijken stond bekend om de pottenbakkerijen die deze wijk rijk is. De eerste activiteit was dus ook potten bakken. Om 10 uur s’ochtends zaten Alex en ik al achter de te snel draaiende schijven. De competitie zat er al snel in aangezien we allebei natuurlijk de mooiste pot wilde fabriceren. We gingen tekeer met onze vingers en we lieten de schijven krachtig draaien totdat de hopen klei acceptabele vormen begonnen aan te nemen. Gelukkig was ik ditmaal stukken beter en Alex kon het bestaan van zijn creatie nauwelijks goed praten. ‘moderne kunst’ noemde hij het al snel, maar ook dit argument was niet stevig genoeg om de pracht en praal van mijn nuttige koffiemok ook maar enigszins te ontkrachten. Na deze Crea-Bea activiteit vonden we een pizza wel op zijn plaats. Dit hadden we wel verdiend.

Daarna vertrokken we met onze brakke koppen richting een klei museum. Jammer genoeg konden de talloze potten mij niet boeien en ik voelde me nog steeds gebroken. Gelukkig stond er nog een activiteit op het programma. Je raad het al: Hot Springs. Hier ontmoette Alex en ik David. Hij was het brein achter de activiteiten en een belangrijk figuur binnen de studentenvereniging en hij vertelde ons over zijn vele reizen en zijn tripjes door Duitsland. Na heerlijk te hebben genoten van de vele baden die het resort rijk was, pakte we de bus naar huis. Het was tijd om heerlijk bij te komen, want kapot dat waren we natuurlijk nog steeds. De aankomende week moesten we allen bijkomen van het slechte eten. Even alles weer op een rijtje zetten.

Maandag, het was weer tijd voor chinees. Temminste dat was het plan, totdat Susanne ons wees op het feit dat we onze visums moesten verlengen. We verlieten chinees om dit te regelen. We ondertekende wat documenten en betaalde wat geld. Gelukkig ben ik het land nog niet uit gezet, hetgeen wijst op het gegeven dat ook dit allemaal gelukt is. Toch vreemd al die bureaucratische rompslomp voor een stempel. In december moet ik het document nogmaals verlengen. Niet efficiënt eigenlijk, aangezien ik tot februari blijf. Deze casus komt op het lijstje van dingen die ik niet begrijp, een lijstje dat dagelijks langer wordt. En dit komt mede door het feit dat ik de cultuur hier niet begrijp.

Zo snap ik nog steeds niet waarom vrouwen hier in extreem korte broekjes rond struinen, terwijl ze wel een vest dragen omdat ze het koud hebben. 20 graden mensen, kom op hey. Ook snap ik niet waarom men hier zo gek is van artificial jelly beans en waarom mensen die overal in stoppen. Vervelend, als je een broodje koopt en deze rotdingen weer in het zoete deeg aantreft. Ze blijven niet lekker en ik probeer ze te vermijden, maar soms is dat onmogelijk. ook gebruiken ze hier zwarte bonen om zaken zoeter te maken. Toch trap ik altijd in de illusies van de zwarte bonen, aangezien ze van een afstand vaak op chocolade lijken. deze bonen zijn minstens net zo smerig als hun kunstmatige broeders. jammer.

Wat ik ook niet begrijp is waarom men hier nauwelijks Engels spreekt terwijl de meeste studenten dit wel kunnen. Men lijkt wel bang om Engels te spreken en de meeste mensen zijn er van overtuigd dat het Engels dat zijn spreken niet in de verste verte op normaal Engels lijkt. Het voelt aan als een nationaal minderwaardigheidscomplex.

Wat ik ook niet begrijp is waarom ze de hamburgersbroodjes (jeweetwel die taaie mcdonalds dingen die het geheel bij elkaar houden) niet van brood maar van rijst maken. een rijstburger noemen ze dit en smaken doet het geïmproviseerde brood nauwelijks. De rijst is namelijk heel vet omdat het geheel anders uit elkaar dondert. Ook snap ik niet waarom mensen hier helemaal wild zijn van Soja-producten. De talloze varianten die ik telkens op mijn bord aan tref hebben mij nooit echt kunnen bekoren. Ya, sojaproducten vallen voor mij onder de noemer smakeloze bende, sorry wereldverbeteraars maar voor mij is vlees onvervangbaar.

Daarnaast snap ik ook niet waarom men hier zo gefocust is op sport. Iedereen is er constant mee bezig en de meeste Aziaten volgen meerdere sportcursussen of lopen s’avonds rondjes rond de campus. De echt brede Aziaten zijn vreemd genoeg nergens te bekennen. Ook begrijp ik niets van het gegeven dat men hier niet vloekt. Het Taiwanese equivalent van het Nederlandse ‘piemel’ kan hier niet gezegd worden. Als een Taiwanees dat dan per ongeluk een keer toch zegt, kan hij of zij zijn of haar lach nauwelijks in houden. Het doet me denken aan groep 6, de periode waarin dit soort woorden nog hilarisch waren. vaak reageert de omgeving hier dan ook woedend op. zoiets is niet sociaal geaccepteerd. opzich geen verkeerde zaak, aangezien vloeken niet nodig is.

Wat ik ook nog steeds niet begrijp is het Taiwanese ritme. Alles is altijd open. Zelfs kapperszaken en boekwinkels blijven tot diep in de nacht open voor klanten. Men eet hier de hele dag van alles maar niemand is hier echt dik. Alles is te halen bij de 7/11, een keten van kleine buurtwinkels die elk 24 uur per dag open blijven. De 7/11 is een begrip in Taiwan en men kan er daadwerkelijk alles halen. Van volledige maaltijden tot computermuizen en van sandwiches tot slush puppies. De winkels zijn overal te vinden (er ligt gemiddeld 600 meter tussen twee verschillende 7/11’s, het hele land ligt ermee bezaaid. Op alleen de campus zijn er al 5 te vinden) Deze winkels lijken het gebrek aan ritme te stimuleren, aangezien de bevolking elk moment van de dag kan gaan eten. Er is hier dus nauwelijks spraken van een ‘etenstijd’ want men eet toch waar en wanneer men zin heeft. Volledige maaltijden tijdens hoorcolleges, daarvan kijk ik niet meer op. Er zijn zelfs Taiwanezen die beweren dat het beste restaurant in Taiwan de 7/11 is. Pure onzin als je het mij vraagt, ze serveren immers gewone kant en klaarmaaltijden. Niets speciaals.

En je zou zeggen dat zo’n eet cultuur veel afval met zich mee brengt. Nou niet dus. Nergens is straatvuil noch prullenbakken te bekennen. Vaak ben ik uren op zoek naar een prullenbak om mijn afval in kwijt te kunnen. Dit is dus een groot verschil, aangezien er in Nederland op elke hoek van de straat een prullenbak te vinden is, helemaal in de grote steden. gelukkig is alles hier proper en schoon.

Ook is men hier fel tegen roken. Een boete van 10000 Taiwanese dollar (238.43 euro) voor iemand die op een openbare plek rookt. Voor Taiwanezen is dit een torenhoog bedrag. Naast de hoge boetes doet de overheid niets aan de prijzen van sigaretten. Deze zijn in westerse ogen nog steeds schrikbarend laag.

Een groot deel van de meeste dagen zijn wij bezig met en simpele vraag: ‘wat eten we vandaag?’. Op enkel eten uit de schoolkantine (rijst ,met doodgekookte onbekende groenten en lauw vlees) kan men immers niet een half jaar leven. Daarom zoeken we dagelijks naar nieuwe eetgelegenheden om onze smaakpapillen te verwennen. Zo zijn we ondertussen vaste klant geworden bij een curry tentje dat zich bevind in een van de drukste verkeersaderen van Hsinchu. Hun pittigste Beef curry weet altijd een glimlach op mijn gezicht te toveren aangezien deze mij telkens weer flink laat zweten. Ik ben een grote fan van pittig eten, dus dit vind ik geweldig. Ook eten we nog steeds regelmatig sushi of pizza. Ook ben ik een enorme fan van de Beef soup, waar ik volgens mij eerder al over berichtte. Het blijft geniaal, geweldig rundvlees, kwaliteitsnoodles en dat alles in een pittige soep. Een regionale specialiteit waar ik dolgraag het recept van wil hebben. Ook eten we regelmatig dumplings, kleine deegballetjes met rundvlees en groente in het midden. Dit gerecht is heerlijk met sambal of sojasaus. We ontbijten hier soms met brood uit de lokale supermarkt, maar meestal halen we een warm omelet of een broodje met vlees bij het ontbijtkraampje op de campus. Goedkoop en het smaakt allemaal nog goed ook. Ik ben het eten hier dus nog lang niet zat en er is nog genoeg te ontdekken!

Deze week verliep vlot. Ik loop namelijk bij de meeste vakken nog steeds ver voor dus veel moeite kostte het universitaire leven hier mij niet. Het ging allemaal rustig zijn gangetje. ook ontving ik deze week een pakketje van familie uit Vught. Chocolade pepernoten, moet ik nog meer zeggen? ik was geweldig blij met het geschenk en dit maakte alles een stuk aangenamer. Bedankt nogmaals!

In het weekend hadden we nog geen plannen en daarom besloten Alex en ik uit te gaan in Taipei met de gebroeders Babeloe. De gebroeders Babeloe, een verhaal apart, en daarom zal ik dit begrip kort toelichten. Bij de Chinese les zitten een hoop mensen van verschillende nationaliteiten knus bij elkaar. Veel mensen uit Latijns Amerika en ook een flink aantal Vietnamesen. Het zorgt voor interessante gesprekken. Ook zitten er twee jongens uit Oekraïne in de klas. Oleg en Alexander. Ze hebben een moeilijke achternaam die begint met een B en daarom noemen Alex en ik ze de gebroeders Babeloe. Het zijn broers, een tweeling wel te verstaan en ze lijken daarom als twee druppels water op elkaar. Beide beschikken ze over dezelfde geniepige grijns, dezelfde grote neus en hetzelfde vierkanten hoofd. Alleen het kapsel verschilt. Ze zijn het grootste deel van de tijd bezig met elkaar belachelijk maken. Als de ene een fout maakt, rekent de andere hem daar direct in het Oekraïens op af. Het levert regelmatig grappige taferelen op. Tijdens een van de pauzes raakte Alex en ik met de jongens aan de praat en al snel ging het gesprek over hoe geweldig het Taiwanese uitgaansleven is. Taipei was blijkbaar the place to be en al snel nodigde de Oekrainers ons uit om een avondje te gaan stappen. Alex en ik zijn daar natuurlijk niet vies van, en we besloten op het aanbod in te gaan.

vrijdag 21 oktober. Alex en ik gaan uit met de gebroeders babeloe. Alex en ik pakte de bus (goedkoop, snel en relaxt aangezien de stoelen van de bus heerlijk zitten, leren bekleding en goede airco) richting Taipei. daar pakte we de metro naar de ‘club’. Eenmaal aangekomen stond er een lange rij voor het kleine pand. we sloten achteraan in de rij en we genoten nog van de voorpret. We hadden beide namelijk weer eens geen idee van wat ons te wachten zou staan. Het uitgaan werkt hier heel anders dan in Nederland. Men betaalt entree (in ons geval 700 dollar, omgerekend ongeveer 15 euro. Voor vrouwen ligt de prijs hier lager (in dit geval was het ongeveer 500) omdat men vrouwen richting de club wil trekken om zo weer meer mannen naar binnen te lokken) maar alle drank die men binnen drinkt is gratis. Ook kende de club een ruim assortiment goede cocktails en heerlijke bieren. Wodka met Limoen: een goede zaak. Wij hebben ons met zijn vieren die nacht heerlijk vermaakt. De gebroeders babeloe bleken fijn gezelschap en de sfeer binnen was geweldig. Taiwanezen zijn tijdens het uitgaan namelijk ook erg vriendelijk en gastvrij. Geen vechtpartijen of vervelende momenten maar alleen vreugde en feest, zoals het zal moeten zijn. Ook hier kan Nederland nog veel van leren.
De weg terug naar Hsinchu was slopend. We verlieten de club rond 4 uur in de nacht. Daarna praatten we nog na bij de ingang en genoten we na van de avond. Rond de klok van 5 liepen we richting het busstation aangezien de eerste bus richting Hsinchu al rond de klok van 6 zou vertrekken. Op het busstation wachtten we, terwijl de zon al langzaam zichtbaar werd. Uiteindelijk kwamen we tot de schokkende conclusie dat er vanaf dit busstation geen bus zou vertrekken. We reisden toen met de metro richting een ander busstation. Een uur later zaten we in de bus. Het was inmiddels al 7 uur en we kwamen rond de klok van 9 uur aan in Hsinchu. We doken al snel ons bed in om heerlijk bij te slapen. We moesten ons klaar maken voor de aankomende week.

Op dit moment ben ik foto’s aan het uploaden van onze trip naar Yangminshan National park. Ook komen er foto’s van ons bezoek aan Sun Moon lake, een reis waarover ik in mijn volgende blog meer wil vertellen. Deze keuze heb ik gemaakt omdat ik niet teveel in een blog wil proppen. Ik ben bang dat dit ten koste gaat van de kwaliteit. Sorry voor de late post.

Sun Moon lake was prachtig, maar daar volgende keer meer over
Zài Jiàn!