No missles here, only hot springs

De warme zweterige atmosfeer in de dorm is nog steeds niet veranderd. Temperaturen van rond de 30 graden zijn hier binnen normaal, ondanks de ronkende ventilator vlak boven mijn hoofd. Alex zit 3 meter achter mij aan zijn bureautje, terwijl mijn pen al mijn werk doet. Ik zet strepen, strepen op papier. Vreemde vormen en kronkels, hokjes, haakjes bochtjes, kruisjes, en meer van dat soort simpele symbolen. Hetgeen het betekend is voor mij vaak een raadsel maar iets betekenen doet het zeker. Ik schrijf chinees, en nee dit is geen metafoor voor mijn onleesbare handschrift. Nee ik schrijf Chinees, Chinese traditionele tekens verschijnen op papier terwijl ik nog aan het nageniet. Geniet van het prachtige afgelopen weekend. Ik zal er in deze blog van alles over vertellen

Dit weekend was het tijd voor ontspanning. ja want blijkbaar heb ik na die ‘stressvolle’ en ‘drukke’ periode een flinke dosis rust nodig. Afgelopen periode ben ik vooral bezig geweest met universitaire zaken zoals het leren van chinees, het lezen van Foucault, en het volgen van college. Ik ben hier alleen niet om enkel college te volgen. Mijn reisgenoten (waaronder ditmaal ook Kelly, een Nederlands meisje dat ook op de campus woont) en ik wilden natuurlijk ook wat van zien van al het moois dat Taiwan te bieden zou hebben. We planden dus weer een reisje naar Taipei, maar ditmaal was het ons niet om de stad te doen. Ten noorden van Taipei ligt het Yangmingshan National park, een prachtig majestueus park in de bergen. Dit trok onze interesse en vrijdagochtend zaten we in de bus richting Taipei waar we eerst een religieuze middag op het programma hadden staan. We bezochten een aantal indrukwekkende tempels terwijl we de stad doorkruisten. De tempels hier worden druk bezocht vo oral door religieuze Taiwanezen die daar hun voedsel laten zegenen door de desbetreffende god die zich over de tempel heeft ontfermd. De bezoekers zijn dus zeker niet alleen toeristen. De tempels hier zijn kleurrijk, fel versierd en overal kun je biddende en mediterende mensen zien. De geur van wierrook is niet te vermijden en de vrolijke muziek kan men overal binnen de tempel horen. Naast en in de tempel zijn er ook mensen die hun waren proberen te verkopen. Vooral boedha’s en andere religieuze beeldjes zijn hier erg in trek. Het is mooi om te zien dat men hier nog duidelijk met religie bezig is. Heel anders dan in het ‘ontkerkelijkte’ moderne Nederland waar familiewaarden en religieuze deugden naar de achtergrond verschoven zijn. Familie en religie spelen een prominente rol in het dagelijkse leven. Zo zou ik hier bijvoorbeeld Geubels Jesper heten, aangezien de familienaam belangrijker is dan de naam van het individu. Religie benadrukt deze waarden nogmaals. vrijwilligerswerk is zelfs verplichte vakken op de universiteit en zoiets is in Nederland ondenkbaar.

Na een lange tocht door het drukke vervuilde Centrum van Taipei was het tijd voor echte ontspanning. We reisden met de snelle metro af naar Xinbeitou, een van de rustige delen van de stad aan de voet van het Yangmingshan park. De regio staat bekend om zijn hete natuurlijke bronnen en wij waren zeker wel toe aan een frisse duik. Na een wandeltocht de bergen in kwamen we aan bij de hete bronnen. 1 euro aan entree was het zeker waard. Het terrein bestond uit 5 grote baden met elk een andere temperatuur. Het heetste bad kende een temperatuur van rond de 45 graden Celsius. Dit sloeg natuurlijk nergens op en mijn lichaam, die dat soort temperaturen nauwelijks heeft ervaren, kon dat helemaal niet aan. Ik besloot daarom bij een normaal bad te beginnen. 35 graden was een stuk aangenamer. Toen wij het bad betraden, keken heel veel vermoeide kleine oogjes ons vreemd aan. Het bad zat vol met oudere mensen, die het waarschijnlijk raar vonden om ook jongere mensen in het bad te zien. De zwetende hoofden keken dus verward onze kant op toen wij ons langzaam in het warme water lieten zakken. Het water voelde goed en het was helder en warm. Het zat vol met mineralen, en het voelde dus ook verfrissend. Na een half uur besloten we de andere baden te bekijken. Er was ook een bad met een veel lagere temperatuur en ook in dit bad heb ik heerlijk en letterlijk gechilled.

Na 2 uur badderen hielden we het voor gezien. Een bezoek aan de Shilin Nightmarket kon namelijk niet uitblijven. We struinde nog rond op deze markt die we al eerder bezocht hadden. Voor mij dus niets nieuws maar toch blijft het indrukwekkend. Zoveel mensen, zoveel kraampjes en zoveel rotzooi. Ik heb het dan niet alleen over kleren, maar ook het eten is vaak troep. Het is echt de markt in Spanje (veel mensen, veel meuk en een warme temperatuur) keer 100.

Nadat we met deze tocht klaar waren, besloten we naar het hostel te gaan. Het hostel was geniaal. We hadden een ander hostel geboekt dicht in de buurt van de Nightmarket, omdat dat makkelijker in het programma pastte. We werden getrakteerd op matrassen en een werkende airco. Heerlijk, aangezien ik hier al een maand slaap op twee hele dunne matrasjes. Blijkbaar is dat heel gebruikelijk. Na een heerlijke nacht was het tijd voor het echte werk. We gingen de bergen in om de natuur te ontdekken. Een flinke wandeltocht stond ons te wachten in Yangmingshan.

Na een busreis van ongeveer een uur stonden we bij de poorten van Yangmingshan. We hadden niet echt een idee wat ons te wachten stond toen we de onder de grote poort heen liepen. We wisten alleen dat het heel mooi zou zijn, temminste, we gingen er van uit dat de foto’s op internet de waarheid vertelden. We moesten eerst een half uur wandelen voordat we bij het Visitor centrum aan kwamen. We volgden een lang wandelpad door het bos. De vochtige warme lucht liet mij flink zweten. De weg omhoog leek steeds zwaarder, het was een soort trap door de jungle. Eenmaal aangekomen bij het Visitor centrum kwamen we er achter dat er ook bussen rijden. Heerlijk om daar dan pas achter te komen, maar gelukkig was de wandeltocht zeer indrukwekkend. Daarna trokken we verder de bergen op. We liepen door bosachtige verwilderde paden. De prachtige kleurrijke natuur kwam ons tegemoet. Mooie bloeiende bloemen, kabbelende beekjes, watervalletjes, libellen en vlinders net zo groot als vogels. Salamanders kruipen snel langs je voeten terwijl krekels een vrolijke symfonie creëren. Het leek op de tuin van eden, zo mooi. Onbeschrijfelijk.

We besloten verder te klimmen en we kwamen aan bij trappen, nog meer trappen. Eindeloos veel trappen begroeit met mos en wortels. De trappen bij Minas Morgul ( je weet wel, de trappen waarop Sam en Frodo in deel 3 van de lord of the rings trilogie op klimmen om in Mordor te komen) na een beklimming van 3 uur kwamen we aan in een bergdorpje ver in de bergen. Men verbouwde hier nog hun eigen voedsel. Rijstvelden en andere moestuintjes werden omringd door bergen. Boeren liepen rond en verkopers verkochten lokale vruchten Ik heb zelf erg genoten van de lokale specialiteiten, vooral het rundvlees heeft mij erg goed gesmaakt. Na een heerlijke maaltijd namen we de bus terug naar Xinbeitou, waar we nogmaals het warme bad in doken. Heerlijk na zo’n dag wandelen. Die avond gingen we met de bus terug naar Hsinchu.

Die zondag gingen we weer hard aan de slag. Foucault en chinees. Maandag hadden we weer college. Een introduction in public relations, heet het vak. Ik vind het vermakelijk, aangezien de docent een uur heeft staan vertellen over zijn vakantie in Japan en rijpe meloenen (nee niet borsten, echte meloenen, waar sommige delen in Japan blijkbaar bekend om staan). Goed fruit moet rijpen, was de les net als relaties. Relaties hebben blijkbaar ook tijd nodig, voordat er vruchten van geplukt kunnen worden. Ook trakteerde hij ons allen op een pruim (ja, ook in deze context gaat het om de vrucht). Een goed gebaar van de aardige man.

Die dinsdag hadden we the birth of cultural studies. Dit is een van de meest vage vakken die ik ooit gehad heb, gegeven door een van de vaagste docenten die ik ooit gehad heb. Ten eerste is het hier voor docenten heel normaal om te laat te komen, iets dat ik, als punctueel persoon, nog steeds niet kan verteren. De docent komt dus standaard 10 minuten te laat. Ook heeft desbetreffende man geen idee waar zijn eigen colleges over zouden moeten gaan. Hij wekt een nare indruk, de indruk dat hij nergens iets om geeft. Hij zit onderuitgezakt in zijn stoel en vertelt over wat er in Foucault staat. Zijn eigen monoloog duurde anderhalf uur, waarna hij de rest van het les programma (individuele presentaties over een toegewezen hoofdstuk uit het boek) in een half uur wilde proppen. Dit gaat niet als de presentaties 20 minuten moeten duren en dit leek hij niet helemaal te begrijpen. Een verwarde en nare man. Gelukkig is de stof wel echt heel boeiend.

Die middag, na 2 uur vaagheid, was het tijd voor contemporary World. De blauwe stoelen met de daaraan vast bevestigde tafeltjes stonden in rijen naast elkaar en de irritante herriemakende ventilator boven mijn hoofd duwde de koude lucht tegen mijn al koude nek aan. Ik ben er nog steeds niet uit wat ik vervelender vind, de eeuwige hitte of de immer ratelende apparatuur die het overal koel zou moeten maken. Voor aan in het donkere klaslokaal vertelde een docente over de internationale relatie tussen China en de rest van de Aziatische wereld. ‘There will be no missles here’, is wat ze ons voor de zoveelste keer geruststellend in slecht Engels duidelijk probeerde te maken. Het bestaan van de ‘Republic of China’ ligt namelijk erg gevoelig bij grote broer China en daarom is er sprake van een constante oorlogsdreiging. 700 raketten staan nog altijd op het eiland gericht, als ik de docente mag geloven. Het feit dat Taiwan op dit moment ‘veilig’ lijkt heeft voornamelijk te maken met de politieke koers en als de status quo gehanteerd zou blijven, dan zou dat gunstig zijn voor Taiwan en de rest van Azië. Geen oorlog is immers altijd voordelig. De docente kondigde na deze kalmerende boodschappen de pauze aan. Ik draai me om en al mijn Aziatische klasgenoten vallen neer op hun kleine schoolbankjes. Een vreemd gezicht, maar blijkbaar is het hier heel normaal om in elke pauze een middagdutje te plannen. Men slaapt hier overal. In de supermarkt, op straat, in de metro, in de bibliotheek en zelfs tijdens de les. Een klaslokaal vol met halfslapende zombies is hier dus gebruikelijk en docenten kijken niet eens meer op van een slapende docent-assistent. Deze docente is geniaal, aangezien ze alle buitenlandse studenten helemaal het einde vind. Na het hoorcollege over de nationale politiek van Taiwan raakte ik met haar aan de praat. Ze was nieuwsgierig naar het universitaire leven in Europa. ‘are there many asian people there?’ was een van haar eerste vragen. Ook vroeg ze hoe ik het leven hier ervaarde en natuurlijk was mijn reactie uiterst positief. Heb het hier nog steeds erg naar mijn zin. Daarna was het tijd voor groepsdiscussies en elke buitenlandse student kwam in een groepje vol met Taiwanezen terecht. Taiwanezen zijn heel verlegen, dat bleek nogmaals, aangezien ik de reacties en ideeën over het onderwerp (of er meer Chinese studenten toegelaten moesten worden op Taiwanese universiteiten) letterlijk uit de verschillende groepsleden moest trekken. Uiteindelijk liep het allemaal wel vlot.

Woensdag hadden we vrij, maar ik was voornamelijk bezig met het voorbereiden van chinees, dat we de dag daarna zouden hebben. Chinese tekens tekenen en de betekenissen stampen. Ik kan al bijna Chinese zinnen schrijven, hetgeen ik eigenlijk best wel heel erg cool vind. Donderdag hadden we chinees en ik begin te merken dat er steeds meer vaart achter zit. We hebben ook maar een half jaar en een heel boek. Het gaat dus in een rap tempo. Na chinees was het weekend en we besloten om te gaan kaarten met een paar Taiwanese dames. We speelden uno, een vermakelijk spelletje. Tot diep in de nacht hebben we in de 7/11 gezeten, spelend.prachtig die aziatische blikken, als ik voor de zoveelste keer verloor. het is niet echt mijn spelletje. weekend gaan we aan de slag voor school en naar het strand. daar volgende keer meer over ^^

foto's staan op facebook.. ga er nogmeer op zetten