Bitter Lemon

Zondagochtend, 28 augustus, rond de klok van 4. Brak en aangeschoten na een geweldige pubnight, zittend aan de keukentafel met niets meer dan een glas bitter lemon en een gigantische kartonnen kaart. ‘Je gaat ons verlaten’ staat er met koeienletter op geschreven. Ik besluit het gekrabbel aan de binnenkant nogmaals te bekijken. ‘Jespaaar! Ik zou’t anders doen maar…. Toch veel plezier’. Het gekrabbel van collega Freek vat mijn Jumbo carrière kort samen. Ik had de kaart namelijk gekregen van mijn collega’s bij de Jumbo. Freek en ik hadden altijd ruzie over wat nu de beste manier was wat betreft vullen en uiteindelijk had hij vaak gelijk. Kleine irritaties die ik achteraf enkel met een glimlach kan aanschouwen. Ook ‘Have an Epic time in Taiwan my Rock Bro’ en ‘ ik wil je bedanken voor 5 jaar humor, haar, en plezier’ vallen op. Volgens collega Tim zal het nooit meer hetzelfde zijn. warme herinneringen. ja, dit onderdeel van de blog gaat voornamelijk over afscheid nemen. Laat ik bij het begin beginnen

Afgelopen donderdag, de 23stevan augustus, was het zover. Ik had een laatste diner op het programma staan met de historici. Ik was sowieso al in mijn nopjes, aangezien ik die middag hoorde dat ik mijn tweede jaar ook gehaald had. Ze kwamen allen langs, en we aten een wokgerecht onder het genot van AH Pilsner. Het was gezellig en we hadden elkaar lang niet gesproken. Toch was er niets veranderd. Bert bleef onhandig tijdens het Kingsen, Mats is nog steeds ontzettend goed in het koken en ook de vreemde ‘Daily Mail’ quotes van Lauren waren niet afwezig. Het geschreeuw door de keuken heb ik ontzettend gemist en zal ik nog veel meer gaan missen. Later die avond gingen we de stad in en na een pijnlijke confrontatie met mijn ex merkte ik pas op hoe erg ik gehecht ben geraakt aan de Nijmeegse vrienden. Zij steunde mij en hielpen mij. Zij waren er voor mij, ook in de zwaardere tijden. Hiervoor mijn dank. Ik ga jullie ontzettend missen. De laatste avond in Dollars was geweldig.

Vrijdag vond de verhuizing plaats. Al mijn spullen moesten uit mijn knusse en kleine kamertje. Ik had een jaar geleden niet verwacht dat ik de jc11 nu al moest gaan verlaten. Ik kom hoogst waarschijnlijk nog terug, maar met mijn terugkomst ben ik nu helemaal niet bezig. Ik heb constant het idee dat ik niet meer terug zal keren. Heel apart eigenlijk, aangezien mijn vlucht terug al geboekt is. Het inpakken riep bij mij ook de nodige emoties op. Desalniettemin verliep het soepel omdat ik alles bij mijn vader in de auto kon gooien. Ik verliet JC11 met een glimlach op mijn gezicht want ook deze mensen ga ik ontzettend missen. Goede herinneringen, dus een dikke grijns op mijn toen nog brakke gezicht.

Op naar Den Haag, ja mensen jullie lezen het goed. Ik kon eindelijk mijn visum ophalen. De papieren versie van mijn Taiwanese recommendation letter was namelijk ook die donderdag binnen gekomen. Dit document was noodzakelijk voor het aanvragen van mijn visum. We gingen met zijn drieën die middag naar Den Haag. Ik, Alex en Susanne. Tijdens dit dagje openbaar vervoer bespraken we genoeg zaken. Kleine dingetjes, zoals het feit dat we geen of weinig brood hebben in Taiwan, maar ook de grote dingen kwamen aan de orde. We bespraken de vliegreis, en wat we met onze laatste dagen in Nederland zouden doen.

Eenmaal in Den Haag aangekomen was het even zoeken. uiteindelijk vonden we het majestueuze gebouw ergens in Scheveningen. Persoonlijk vond ik dat het gebouw erg veel op Villa Volta leek, je weet wel dat draaiende gebouw in de Efteling. Het was groot, wit en het kende een aantal artistieke kenmerken. Wij hoopte dat we het gebouw via de hoofdpoort mochten betreden. Het bordje dat ons verwees naar de receptie gooide roet in het eten. We werden naar de achterkant van het gebouw geleid. De receptie was een klein hokje van 2 bij 2. De gemiddelde wachtkamer van een Nederlands ziekenhuis zou op een penthouse lijken als je het zou vergelijken met hetgeen wij in Villa Taiwan aantroffen. Er zat een Taiwanees vrouwtje achter de balie en deze hielp mensen die langs kwamen met vragen en problemen. Jammer genoeg sprak ze onduidelijk en kon ik nauwelijks een woord verstaan. Dit heeft voornamelijk ook te maken met het feit dat zij zich verstopte achter een dikke glasplaat. Susanne was als eerste aan de beurt en zij handelde alles af alsof ze het vaker gedaan had. Ik voelde me nogal klunzig toen ik stiekem het adres van de universiteit van haar aanvraagformulier overnam. Gelukkig nam Alex de gegevens daarna weer van mij over en dat maakte de situatie iets minder ongemakkelijk. Nadat Susanne alles geregeld had was ik aan de beurt. Het vrouwtje vroeg om de documenten en gelukkig had ik alles bij me. Dat scheelde een hoop gerommel. Al snel stuitte de medewerkster op een probleem. Iets dat heel simpel lijkt kon toch voor een ontzagwekkend probleem zorgen. Ik heb namelijk 4 namen. Officieel heet ik Hubertus Johannes Theodorus Geubels. Jesper, mijn roepnaam, komt helemaal niet voor in deze katholieke opsomming, en dat zorgde voor complicaties. Meneer Engelen, die mij niet anders kent als Jesper, heeft mijn roepnaam naar Taiwan gestuurd. De recommendation letter, stond op naam van Jesper, de naam die niet op mijn paspoort vermeld stond. Kortom: Jesper mocht studeren in Taiwan maar Hubertus niet. Na wat getouwtrek kreeg ik alsnog de permissie om mijn visum aan te vragen. We verlieten de kamer opgelucht en er viel een last van onze schouders. We hadden immers 4 maanden op de brief gewacht en nu konden we eindelijk legaal in Taiwan studeren.

Ondanks dat alles voelde ik me nog steeds nerveus, aangezien ik bijna te laat op mijn werk zou zijn. een van mijn laatste dagen bij de Jumbo. Een opluchting, maar ik ben zeker van het feit dat ik het ook ga missen. 5 jaar is een lange tijd, dat bleek toen nog maar eens. Het voelde vreemd om mijn laatste collie in het vak te stouwen. Een collie is een doos met producten en ik heb voor de symboliek gekozen. Ik koos namelijk voor de aller vervelendste collie die er bestaat. De laatste collie die ik vulde was de Croma collie. Alle mensen die ooit vakken gevuld hebben weten nu precies waar ik het over heb, maar voor de andere mensen zal ik het kort uitleggen. Heel veel kleine pakjes margarine in een grote doos. Tergend klein, en ze moeten ook nog eens op datum. Het is werkelijk slecht voor je rug, aangezien de irritante krengen ook nog eens ergens onderin het vak geplaatst moeten worden. Ik ben daar te lang voor. Desondanks voelde het goed, ik had er vrede mee.

Toen ik de werkvloer wilde verlaten werd ik tegengehouden door collega’s. Ik moest in de kantine wachten. Veel medewerkers waren aanwezigen zij wilde niet vertellen wat er zou gebeuren. Even later kwam collega en goede vriend Martijn (door vrienden ook wel Dude) de kantine binnenstormen. Nadat hij met een soepele nekbeweging zijn haar in model wist te krijgen (zijn lange haar hangt altijd voor zijn ogen, en daardoor lijkt hij een beetje op Justin Bieber, mijn excuses voor deze informatie). Gaf hij mij een cadeau. De grijns op zijn gezicht sprak boekdelen. Tegelijkertijd kwam Tim ook de kantine binnen en in zijn rechterhand hield hij een levensgrote envelop vast. Het cadeau was een Iron Maiden mok vol met centjes en de envelop bevatte een kaart met daarop gelukswensen. Een warm afscheid, ik ga ze missen, want ook zij stonden er voor mij.

Even later die avond kwam ik aan in De Rode Pimpernel, een van mijn favoriete kroegen in Den Bosch. Hier kwamen veel vrienden van mij bijeen. Ik heb hier heerlijk gesproken met Saar en Sjim en alle andere. Sjim heeft mij beloofd dat hij met mij een biertje zou gaan drinken over Skype, en ik nam dit aanbod graag aan. Het was ook fijn om te horen dat het goed ging met Saar. Ik ben zo blij voor haar, nu ze uiteindelijk haar eigen kamertje heeft. Na een flink aantal Belgische bieren belandde ik uiteindelijk aan de ouderlijke keukentafel. Het glas bitter lemon ging op en ik kroop voldaan mijn bed in. Het was een geweldige avond, en het voelde goed. Een goed afscheid, noodzakelijk, want ook de Bossche vrienden ga ik missen. Nu maar hopen dat ik gewoon mee kan op wintersport.

Die zondag was het tijd voor, nog meer afscheid. Nu was mijn familie aan de beurt. Ik heb iedereen gesproken, ook mijn nichtje Lara, die een jaar in Alabama woonde. Zij had al ervaring met het buitenland en zij kon mij van alles over deze gebeurtenis vertellen. Het frappante is het feit dat ze nu ook geschiedenis gaat doen in Utrecht. Ik wens haar veel sterkte als ze door de McKay (historici weten nu waar ik het over heb, het is eigenlijk een samenvatting van de wereldgeschiedenis) heen ploetert. Ook het afscheid van mijn Oma was voor mij erg zwaar. Ze vertelde mij dat ze altijd ontzettend veel om mij gaf en samen haalde we veel herinneringen naar boven. De tranen in haar ogen, die opkwamen toen ze opgehaald werd door de taxi, zal ik nimmer vergeten. Ook het kaartje van Ingmar en Nadia wist mij aanzienlijk te raken. Daarnaast wil ik ook van de gelegenheid gebruik maken om mijn ouders te bedanken. Zij stonden er altijd voor mij. De vlag waarop iedereen gekrabbeld heeft zit in mijn tas, en ik zal deze gebruiken. Ik wil iedereen bedanken voor de leuke dingen die zij geschreven hebben. De clip van stairway to heaven was een waardige afsluiter van deze emotionele maar gezellige avond. Het is goed om te weten dat je een familie achter je hebt staan. Afscheid nemen vergt wat van je. Het is een bittere gebeurtenis, maar desondanks is het iets moois dat men moet koesteren.

Maandag en dinsdag heb ik expres niet veel gedaan. Ik was voornamelijk bezig met het regelen van kleine dingetjes. Inpakken, activeren credit card, stopzetten van ov kaart, kleine dingetjes. Nu ik dit schrijf ben ik zo goed als klaar om te gaan. Morgen nog een dag hier en dan richting het verre oosten. Het is tijd, ik ben klaar. Klaar om te vertrekken naar het onbekende. Het is tijd voor avontuur, het is hammertijd, tijd om te knallen, tijd om te tonen wat ik waard ben. Tijd om de wereld kennis te laten maken met Jesper Geubels, en geloof mij, deze wereld zal nooit meer hetzelfde zijn! dit is wat ik denk. Ik neem een slok van mijn bitter lemon.

Volgende keer laat ik weten hoe de vlucht is gegaan en zal ik ook een licht schijnen op mijn eerste dagen daar
Tot de volgende keer
Jesper Geubels.