Smelly in Taipei, chilling in Hsinchu

Taipei, wat een geweldige stad. Een stad vol met straatjes en nauwe weggetjes. Vol met kleuren, planten, bomen, parkjes, aardige mensen, eetkraampjes, uithangborden, uitlaatgassen, auto’s, taxi’s,scooters en wolkekrabbers. Enkel de geuren die uit deze stad voort komen wijzen mij op het feit dat ik nog maar zo weinig heb gezien van de oh zo grote wereld. Veel van deze geuren kan ik nog niet eens plaatsen, en dan begin ik nog niet eens over de smaken. De smaken van al het lekkers en het smerige dat ze verkopen en consumeren. Vandaag (vrijdag 9 september) voor het eerst echt Aziatisch gegeten en wat de mensen zeggen klopt. Het lijkt niet eens een klein beetje op wat wij westerlingen kennen als Aziatisch eten. Die conimexprut kan wat mij betreft het raam uit.
De geuren die uit de stad voortkomen zijn niet te beschrijven. Al de tentjes met hun eigen exotische producten. Veel van de zaken kan ik niet plaatsen. Wat is het en waar komt het vandaan? Wie komt er met het idee om zoiets te kopen? Varkensingewandensoep en gewokte slang komen hier regelmatig voor. Van de frituur zijn ze hier ook niet vies, maar wat ze frituren blijft voor mij vaak een raadsel aangezien de vorm van het gefrituurde niets over de aard van het product verraad. Alles gooien ze in de vetpan, wij Nederlanders zouden er nog veel van kunnen leren.
Maar ik loop al weer op de zaken vooruit, want ik wil eigenlijk eerst de vlucht beschrijven. De vlucht verliep uiterst soepel. We vertrokken van dusseldorf richting London. Dit was een korte vlucht, in een normaal vliegtuig. In London stapte we over op het imposante en gigantische vliegtuig dat ons richting Hongkong zou brengen. In dit voertuig kwam ik voor het eerst in aanraking met hetgeen wat men vliegtuigmaaltijden noemt. Ik moet zeggen dat dit erg meeviel. Ik had namelijk verwacht dat het mij aan zou vallen. Ik zou deze ontmoeting nooit overleefd hebben. Het viel mee en de biefstukmaaltijd eindigde na een kort gevecht toch in mijn maagje. Na de film Thor gezien te hebben viel ik in slaap. De film was leuk, maar de vermoeidheid won. Bij aankomst kwam ik weer bij. In Hongkong ging het mis met onze bagage. Deze is daar niet overgeplaatst naar de vlucht richting Taipei. ik heb, nu ik dit schrijf, net mijn bagage ontvangen (5 september). Beetje jammer, maar ik ga hier dadelijk nog over verder. In Hongkong stapte we over naar Taipei, en we kwamen hier rond de klok van 9/10 aan. Ik leef nu 6 uur eerder, dus in Nederland was het rond 3 uur toen ik aankwam. In Taipei kreeg ik een mooie stempel op mijn visum. ADMITTED stond er met grote letters opgeschreven. Toch voelt dit goed, je bent dan eindelijk toegelaten binnen het ROC (Republic of China). Nadat we toegelaten waren gingen we onze ontbrekende bagage ophalen.
Er kwam een klein kalend mannetje naar ons toe terwijl een tegelijkertijd een bord langs rolde met onze namen erop. Het bord stond op de loopband waar normaal onze bagage zou moeten liggen. Het mannetje vroeg of het onze namen waren en wij knikden verward ‘ja’. We werden meegenomen naar een balie waar ze ons vertelden dat onze bagage kwijt was. Dit voelde rustgevend, op een vreemde manier. Ze faalden, maar ze hadden wel door dat ze faalden en ze gaven dat ook toe. Dit voelt goed, aangezien het ook heel anders had kunnen lopen. De mannetjes vroegen ons om informatie, adressen, telefoonnummers en mogelijke verblijfplaatsen. We gaven ze wat we wisten, en ze konden hier iets mee. Ze stelden ons gerust en ze zouden de bagage naar ons toe sturen. ik voelde me serieus genomen en dit gaf een goede indruk.
Eenmaal in Taiwan aangekomen moesten we de weg naar ons Hostel vinden. We verlieten het vliegveld en we werden aangevallen door iets wat de aanval waarschijnlijk de komende tijd niet zal staken. De hitte. Wat was het daar benauwd! Het is hier gemiddeld 30 graden. Het zweet kroop naar plekken waar ik het niet wilde hebben. Mijn lange spijkerbroek hielp niet tegen de hitte en ik kon niet iets anders aan doen. Ik was dus de lul. Ik zat tot 5 september steeds in dezelfde kleren, de kleren die ik aan had toen ik vertrok. Dat is verschrikkelijk met dit zweetweer. Gelukkig heb ik op 4 september de kans gekregen om alles handmatig gewassen omdat ik mijn eigen stank niet meer goed kon verdragen.
Ingmar, mijn geliefde broeder, vroeg aan mij of ik over dit deel uitgebreid wilde berichten. Er valt alleen niet veel over te zeggen, aangezien dit deel van de reis ook vloeiend verliep. We pakte de bus richting ons hostel en we stapte uit. We liepen door de smalle straatjes en de subtropische parkjes terwijl wij het hostel probeerde te vinden. We vonden het uiteindelijk omdat er een a4tje op de deur geplakt was met daarop de naam van ons hostel. Dit hostel zat ergens weggemoffeld in een van de nauwe en krappe straatjes waarvan Taipei er extreem veel heeft. De deur ging open, en voor ons stond een klein chinees mannetje met een grote brede grijns. Josh was zijn naam. Hij was blij ons te zien, aangezien hij op ons moest wachten. We raakten al gauw aan de praat en dit ging best soepel aangezien zijn Engels niets slecht was. Hij had namelijk zelf ook aan de Chiao Tung universiteit gestudeerd. Hij gaf ons de sleutels van onze kamer, 4 bedden. Ook raadde hij ons aan om de Night Market te bezoeken. Achteraf bleek dit een goede raad aangezien de enigszins kleine Night Market al een goede indruk op ons achterliet. Stel je voor: een straat vol met gigantische knipperende uithangborden. Alle mogelijke kleuren waren daar te zien. De straat staat vol met goedkope kleren, speelgoed en karretjes met inheems eten. Mensenmassas wurmen zich door de nauwe weggetjes terwijl verkopers gillend hun waren proberen te verkopen. Op de achtergrond vrolijke chinese muziek en de heersende geuren overwelmen je. Al het eten wordt op straat bereid, en de geuren vermengen zich tot een combinatie waarvan je geniet of walgt. We liepen er als 3 toeristen rond en zo voelde ik me ook. Men zegt wel eens over hollanders dat ze niet kopen maar wel kijken. Dat klopt dan weer wel. Ik was bang om iets te kopen dat vreselijk smerig zou blijken te zijn. Ook konden we ons moeilijk verstaanbaar maken aangezien de oudere chinezen vaak enkel chinees konden spreken. Veel menukaarten waren enkel in het chinees verkrijgbaar, wat de zoektocht naar lekker eten enkel moeilijker maakte. Nadat we de markt door hadden gelopen liepen verlieten we deze weer. Een indrukwekkende ervaring. We verlieten de markt met een halve liter ijsthee, want die smaakt hier zeer goddelijk. Ze maken hier veel verschillende soorten ijsthee en mixen deze dan weer met vers fruit. Een goedwerkende combinatie!
De nacht bracht ik slapend door op een dun matras. Deze zijn gebruikelijk, maar ik moest wel even wennen. De airco stond aan, dus van de hitte had ik geen last. Het geluid daarintegen zorgde er voor dat ik bijna door draaide. De volgende middag, want ja ik moest wat slaap inhalen, werden Alex en ik wakker door Susanne. Zij verliet de kamer om iets te gaan eten met een Frans meisje dat ook in het hostel verbleef. Alex in ik bleven liggen, want wij zijn luie varkens! Rond de klok van 2 besloten wij ook de stad in te trekken. Wij kregen een korte rondleiding van Kelly, een jong Aziatisch meisje dat het hostel beheerde. Zij vergezelde ons naar een eettentje in de buurt. Ze leidde ons naar binnen en brabbelde wat tegen de eigenaar. Hij begon meteen te scheppen en te snijden en wij moesten gaan zitten. Mijn eerste echte Taiwanese maaltijd was een feit. Een bord vol koude noodles met groenten en vlees. Dit klinkt gek, maar het smaakte mij erg goed. Ook oefende ik hier het eten met stokjes, en ondanks de verwachting, ging het mij best goed af. Ya, ik heb dus voor niets mes en vork door de douane meegesmokkeld. Grappig eigenlijk, ik heb drie douanecontroles moeten doorstaan en pas in Hong Kong kwam men er achter dat ik metale voorwerpen in mijn handbagage had. Ik moest het er uit halen, maar kreeg het uiteindelijk toch mee. Stelletje sukkels, ze hadden niet eens door dat ik 300 ml vloeistof naast deze vorken bewaarde. Mijn shampoo moest ik in dusseldorf al inleveren, maar over crèmespoeling deed niemand moeilijk. JA! Ik gebruik crèmespoeling, maar dat is een andere discussie en ik ben weer heerlijk aan het afdwalen. Uiteindelijk betaalde ik 70 NT voor deze voortreffelijke maaltijd. Omgerekend ongeveer 1,5 euro. Het mooie was, ik zat erdoor zo vol dat ik de hele middag eigenlijk niet hoefde te eten. Ik at pas weer rond de klok van 9. Heerlijk die munteenheid.
Alex en ik besloten om naar de Taipei 101 te gaan. Nu we er toch zijn kunnen we meteen dat gigantische gebouw bezoeken. We hoefden niet lang te zoeken aangezien het gebouw overal te zien is. Het is een gigantische toren die lijkt op een grote bamboestok. De buitenkant was indrukwekkend, maar ik moet ook zeker de binnenkant noemen. Deze was minstens zo majestueus als de buitenkant. Dure winkels en grote zalen sierde de binnenkant van de wolkenkrabber. Susanne belde ons hier om te vragen of we weer terug naar het hostel wilde komen. We deden dit, want naast het feit dat we lui zijn, zijn we ook heel braaf. Het duurde alleen wel wat langer, want lui waren we nog steeds.
Bij het hostel bespraken we de plannen voor vanavond. Het plan was om de grote Shilin Night Market te bezoeken. We zouden met de tram gaan om zo op tijd te zijn voor het gigantische spectacle wat men de night market noemt. Dit schouwspel was indrukwekkend. Het grotere broertje van de Night Market die ik eerder besprak. Alles was zo groot en talrijk, ik kan het maar moeilijk beschrijven. Ze hadden alles, ze grilde alles, en ze frituurde alles. Ook was er veel speelgoed te vinden. Alles in Taiwan zelf gemaakt natuurlijk en het kost hier helemaal niets. Het fenomeen ‘angry birds’ is hier helemaal hip en je kan op elke hoek van de straat een shirt kopen met jouw favo bird. Van anime (japanse tekenfilms) zijn de Taiwanesen ook grote fans en merchandise van dit soort series is ook overal te vinden.
Ik kocht op de night market hier een paar deegballen die leken op oliebollen. Ze smaakte erg goed, maar ik bestelde deze omdat ik veel producten eigenlijk niet aan durfde. Susanne daarintegen bestelde veel vers fruit en gekarameliseerde aardbeien en cherry tomaten. Nadat we onszelf onderdompelde in de drukte kwamen we een klein etenstentje tegen dat vol zat met schreeuwende aziaten. De geuren waren beter dan hetgeen ik eerder geroken had. De veroorzaker van deze lucht was de enorme grillplaat voor het zaakje. Grote stukken vlees lagen te braden en Alex en ik kregen direct honger. We sleurden Susanne mee naar binnen en we kregen een Engelse menukaart voorgeschoteld. Het resultaat: lamsvlees met noodles, wokgroente en een sissend gebakken eitje. Het bord kwam rechtstreeks van de grill zelf dus mijn vlees bleef lekker warm. Ik heb heerlijk genoten van dat wat Taipei te bieden had en het kostte 200 NT omgerekend: 5 euro. Ik hou van dit land ^_^
Na een gezellige avond in het hostel besloten we de ochtend te vertrekken richting Hsinchu, de stad waar ik daadwerkelijk zou moeten gaan studeren. We moesten een dag reizen om onze Dorm te bereiken. Dit was een zware dag, aangezien we nog helemaal niet wisten wat Hsinchu was. Hoe zag deze stad eruit? hoe kwamen we op de campus? We vertrokken die middag met de HSR (High Speed Rail, 300km per uur, hoezo ontwikkelingsland, beter voeren ze deze technieken ook in binnen de grenzen van het moederland.) Vanaf Taipei naar Hsinchu kostte 30 minuten. Daarna namen we de bus richting de NCTU (National Chiao Tung University) bij deze halte moesten we nog een taxi nemen richting de Kuang Fu Campus. Gelukkig kost een taxirit hier ook geen drol. Het kostte ons alleen wel wat minuten om duidelijk te maken waar we ongeveer verwacht werden. De taxichaffeur begreep niets van onze latijnse tekens en wist alleen raad met mandarijnse karakters. Gelukkig bood Susanne hier de uitkomst aangezien zij al het materiaal uitgeprint en bij zich had. Ook de chinese formulieren had ze bij. Wat een geniale vrouw eigenlijk. Ik en Alex hebben veel aan haar te danken en ze is een gezellig reisgenoot. Toen we bij de campus aan waren gekomen was het stil. Er waaide nauwelijks wind en de zon scheen fel op onze vieze zwetende hoofden. Er was geen hond te bekennen en dat voelde vreemd. We waren vergeten dat het zaterdag was en daarom was er niemand. Een benauwd gevoel kwam bij ons allen naar boven. Wat moesten we doen als er niemand was die ons de sleutels van onze kamer kon geven. We belde aan bij the international office waar een klein (iedereen is hier eigenlijk klein,) mannetje open deed. Hij vroeg ons wie we waren en wat we hier kwamen doen. Freshman? Vroeg hij met een chinees accent. Wij knikden nee. ‘Graduates’ antwoorde we aarzelend. Ons eerste jaar zit er immers al op. Hij begreep het niet helemaal goed, maar nadat alex en susanne hun dorm papieren hadden laten zien snapte hij alles volledig. Ik had zoals altijd mijn papieren niet bij, maar gelukkig slaap ik op dezelfde dorm als Alex. Ik kom hier dus weer goed mee weg. De kleine chinees leidde eerst Susanne naar haar dorm. Vrouwen en mannen zijn hier immers nog gescheiden. Sterker nog, seks wordt hier simpelweg verboden. Ik krijg een boete van 5000 NT ( omgerekend 125 euro) als ik een vrouw bij mij laat slapen of douchen. Werkelijk krankzinnig! maar ik heb toch niets met Aziatische vrouwen, dus dat scheelt. Daarna werden we met de auto naar onze eigen dorm gebracht. De man was zeer vriendelijk en liet ons van alles zien. Alle Taiwanesen zijn ontzettend vriendelijk, omdat zij zelf ook zo behandeld willen worden. Ook hier kan Nederland nog veel van leren. Ze zijn vriendelijk en kennen grote hoeveelheden discipline. Ze zijn daarnaast erg goed in het vormen van rijen. Overal waar een rij zou kunnen staan, staat een rij en deze verschijnt vaak uit het niets. Bushaltes, treinhaltes, tramhaltes, roltrappen, noem het maar op. Een rij schept duidelijkheid en is zo gemaakt. Daar kunnen de gestreste Hollanders die zich in de NS treinen proberen te wurmen veel van leren.
Eenmaal binnen in de dorm moesten we een aantal formulieren tekenen. Ze verwachtte ons al, ook al wekte zij deze indruk helemaal niet. Wij werden rondgeleid door een vrolijk mannetje. Hij danste door de gangen en hij liet ons alles zien. Ons complex beschikt namelijk over meerdere chillruimtes,wasruimtes en studieruimtes. Ook introduceerde hij ons met hetgeen wat onze kamer zou zijn. Alex noemde het Spartaans. Zelf vind ik deze benaming passend. Het was een smerig hol, en de Taiwanees deed alsof het heel normaal was. Ik schrok daadwerkelijk van de laag stof die in deze ruimte te vinden was, en dan spreek ik nog niets eens over de smerige vieze zwarte Chinese haren waarmee alles bezaaid was. Ook laat ik het ongedierte dat we dood aantroffen in de kastjes even achterwegen. Ik wil namelijk wel dat jullie dit deel uit kunnen lezen zonder telkens naar de wc te moeten rennen. Een schoonmaak was dus noodzakelijk, alleen beschikte we nog niet over de juiste middelen. Dat moest dus nog even wachten. De dorm bestond uit vier werkplekken, met boven deze plekken hoogslapers. Dat is best functioneel.
Op de campus haalde we die avond ons eten en onze matrassen. Het eten was goedkoop en beter dan de meeste reftermaaltijden (refter = kantine op de uni). We sleepte onze matrasjes mee terug naar de dorm en daar sliepen we.
De volgende dag gingen we naar Hsinchu. Hsinchu is de stad waar de NCTU te vinden is. De universiteit ligt alleen wel ver buiten het centrum, dus we moesten met de bus. Hsinchu is opzich een hele opmerkelijke stad. Waarom?, vragen jullie je natuurlijk af. Nou dat heeft voornamelijk te maken met criminaliteit. Hsinchu is namelijk de meest veilige stad ter wereld. De stad kent ongeveer 400.000 inwoners en kent de meest lage criminaliteitscijfers. Het voelt veilig, ondanks het stadscentrum lijkt op een willekeurige straat in Taipei: druk, vol met flikkerende lichten, auto’s, bussen, scooters, fietsen en eetkraampjes. De kans op een dodelijk verkeersongeluk is hier dus weer een stuk groter.
In Hsinchu kochten we de dingen die we nu nodig hadden: schoonmaakmiddel, maar ook transformators voor de stopcontacten hier. Die zijn namelijk anders dan in Europa. Ook kocht ik fruit en brood. Krentenbrood, want aan normaal brood doen ze hier niet. Alles moet zoet zijn en alles zit ook vol met suiker en zoetstoffen. Het is even wennen al dat mierzoete eten. We eindigde die avond in een gezellige sushibar. Suusie had namelijk trek in Sushi (ya, de naam verraad een hoop) en tegen een goede partij rauwe vis zeg ik natuurlijk geen nee. Het zaakje bleek erg in trek bij de lokale bevolking, en in No-time zat de tent tot de nok toe vol. Vind ik niet gek, onbeperkt sushi met 3 man, inclusief drinken voor 11 euro totaal. Wat heerlijk die tonijn en die zalm. ^^
Nu heb ik mijn dorm opgeknapt en wachten Alex en ik op onze nieuwe huisgenoten. Maandag hebben we niet veel gedaan. Veel kleine zaakjes regelen met mevrouw Chen (begeleidster) vandaag (dinsdag) ga ik mij inschrijven voor mijn vakken. Ben wel benieuwd wat de mogelijkheden zijn. het is veel wachten nu want de introductie begint 8 september. 13 september beginnen de colleges. Ik heb nu nog geen toegang tot het internet, maar dat hoop ik een deze dagen te fixen. Dat is ook meteen de reden waarom deze blog lang op zich niet wachten. Ook het is het de reden achter de lengte van deze blog. Ik hoop in het vervolg bondiger te kunnen zijn. foto’s komen nog. We hebben nog geen colleges, dus zijn we heerlijk aan het chillen. Chillen in Hsinchu