Jesseh Purr and the Singing Pile of Shrimps

Woensdag liep ik over de campus. Het was s’nachts en de maan stond helder aan de prachtige donkere lucht. Het wordt hier al vroeg donker en ik strompelde van het computercentrum naar mijn dorm. Het geluid van de talloze insecten overwelmen mij. Overal zijn krekels te horen, krekels die elk een ander geluid fabriceren. De natuurlijke klanken klinken mij als muziek in de oren. Het rustgevende getsjirp werd enkel op sommige momenten bijgestaan door het geluid van hardloopschoenen die het harde asfalt nogmaals aanstampten. Overdag is het te warm voor sport, dus men sport hier s’avonds. Het is rustig en vredig op het prachtige terrein van het NCTU. Donderdag zou de introductie beginnen en ik had nog niet echt een idee van wat ik hiervan zou moeten verwachten. Ik ging er niet van uit dat de Taiwanese een Nederlands voorbeeld zouden volgen, maar wat zou ons dan wel te wachten staan. Terwijl kevers en mieren over de weg heen kruipen, loop ik met geheven hoofd richting mijn te warme nest. De rust verzorgde de ruimte voor gedachtes diep in mijn bezorgde en rusteloze hoofd. ‘ik ben nu een week aan de andere kant van de wereld, en ik leef nog’. ‘wat ben ik toch een ontzettende geluksvogel, dat ik hier mag zijn en kan studeren er zijn maar weinig mensen die deze mogelijkheid ooit zullen krijgen, Sterker nog, er zijn maar weinig mensen die dit land ooit zullen zien’. De trots werd al gauw door angst vervangen. Wat als ik mijn vakken niet haal? Wat als mijn vakken te moeilijk zijn? Deze angsten zijn voor mij herkenbaar, ik heb er eerder over geschreven, en ik heb ook nooit het vermoeden gehad dat deze gevoelens mij ooit gaan verlaten. Ik strompelde verder, scande de scanner met mijn pas, liep mijn complex binnen, pakte de lift en strompelde richting mijn harde, warme, maar toch comfortabele bedje. De volgende dag zou alles veranderen.

Nu is het vrijdag avond. Alex is net terug van het hardlopen. Ik ging bewust niet mee om dit te schrijven. Ik moet de indrukken van de afgelopen uren meteen op papier zetten, zodat ik de contouren van de spraakmakende gebeurtenissen niet laat vervagen. Ik neem een slok van mijn sterke bak koffie. Het lijkt op een jc11 bakje, en insiders weten precies waar ik het over heb. De intro is al afgelopen, maar wat was deze indrukwekkend en geniaal. Ik zal beschrijven wat er allemaal gebeurt is, maar daarvoor loop ik al weer op de zaken vooruit. Ik ga eerst naar dinsdag.

Dinsdag was een waardeloze dag. We moesten ons voor onze vakken inschrijven, alleen weet men bij de NCTU niet hoe men sites moet bouwen. Het resultaat: een warrige misvormde en uiterst vage bende met fouten in query’s, rommelige zoekresultaten en gebrekkige en Chinese informatie. Probeer daar maar eens je weg in te vinden. Uiteindelijk ga ik 3 vakken volgen. Het grappige is, van de helft weet ik niet of ze in het Engels of in het chinees gegeven worden. Daarnaast gaan de vakken vaak niet over geschiedenis gerelateerde onderwerpen. Er is namelijk niet zoiets als een geschiedenis afdeling bij de NCTU, van origine een technische universiteit. Ik voel me dus een vreemde eend in de bijt tussen alle technisch hoogbegaafde Aziaten. Vaak kijken deze vreemd op als ik uitleg dat ik geschiedenis ga studeren en een enkeling lachte mij zelfs uit. Ik ga dus uiteindelijk vakken volgen die betrekking hebben op cultural studies en social sciences. Uiteindelijk ziet mijn lijstje er als volgt uit. Colonial Societies and Postcolonial Theories, mijn eerste keus en nog steeds een van mijn favorite onderwerpen. De kans is alleen groot dat dit in het chinees gegeven wordt, terwijl al de bronnen in het Engels zijn. dit zuigt aanzienlijk, aangezien dit het vak is dat ik het graagst wil volgen. Next up, it’s The Birth of Contemporary Cultural Studies. Dit gaat over cultuurgeschiedenis als onderwerp en het begint bij Foucault. Ik hoor de Nijmeegse geschiedkundige als luid zuchten, maar desalniettemin wil ik dit vak volgen om mijn kennis van de historische ontwikkelingen van de afgelopen 2 eeuwen verder uit te breiden. En als laatst komt iets waarvan ik zelf nooit verwacht had dat ik het zou gaan volgen. Als ik een jaar geleden tegen mijzelf gezegd had dat ik dit vak zou volgen aan de andere kant van de wereld, had ik mijzelf keihard uitgelachen. Introduction to Public Relations of ook wel introduction to slijmologie. Deze keuze heb ik gemaakt om mijzelf kennis te laten maken met de wonderbaarlijke wereld van het onderhouden van publieke relaties. Naast mijn gevarieerde vakkenpakket ga ik een practical Chinese volgen. Naast al deze moeilijke onderwerpen ga ik ook nog eens een van de moeilijkste talen ter wereld bestuderen. Inderdaad, wens mij succes, want dit wordt een zware opgave.

Dit eindeloze gezoek naar volgbare vakken construeerde een groot hoeveelheid aan stress bij ons alle drie. Maar naar genoeg twijfel hebben we de knoop toch doorgehakt. Ondertussen was het al woensdag avond, wat dus betekend dat we lang hebben lopen tobben over de vakkeuze.

Donderdag werden Alex en ik vroeg wakker omdat we op tijd wilde zijn voor de introductie. We kwamen zoals gebruikelijk net op tijd, want we zijn nog steeds luie varkens. Desalniettemin vormde dit geen probleem, aangezien we nog steeds eerder waren dan de meeste studenten. Amy Chen, onze Taiwanese begeleidster, begroette ons met een groot boek en een flinke stapel formulieren. We mochten plaats nemen op een van de stoelen, waar we begonnen met het verwerken van het papierwerk. Simpele forms, waarin ze ons voor de zoveelste keer vroegen om de reguliere informatie. Naam, adres, telefoonnummer, etc. Wij ( Susanne was inmiddels ook gearriveerd) begonnen te schrijven, terwijl de zaal langzaam vol stroomde. Mensen van verschillende nationaliteiten kwamen in de zaal bijeen, maar niemand schonk aandacht aan elkaar. De formulieren kregen de hoogste prioriteit.

Ik kreeg al gauw hulp bij het invullen van het formulier, aangezien ik mijn Chinese naam nog niet wist. Wat Chinese doen met namen is wonderbaarlijk. Ze vertalen het Latijnse woord in klanken, en bij deze klanken zoeken ze Chinese tekens die ongeveer hetzelfde klinken. In het algemeen hebben Taiwanezen moeite met mijn naam. Mijn Chinese naam kent twee tekens met een duidelijke betekenis. Het eerste teken staat voor iemand die gemist wordt. Het tweede teken staat voor een soort boom. Angela, een Taiwanese student werkzaam bij the international office kon me dit haarfijn uitleggen. Jammer genoeg zat ik naast de demoon die men ook wel Alexander noemt. Hij interpreteerde het verhaal van Angela verkeerd en hij kwam tot de conclusie dat mijn naam ook ‘pile of shrimps’ zou betekenen. Nu ga ik door het leven als ‘pile of shrimps’. Fijn, maar ik begin er aan te wennen.

Toen de zaal aardig vol zat (50 man) begon Terry, een jonge Engelstalige chinees werkzaam bij de universiteit, zijn presentatie. Hij heet overigens niet echt Terry, maar zo noemde hij zichzelf tijdens zijn studie in Amerika. Voor Chinese studenten is het gebruikelijk om een Amerikaanse of Europese Bijnaam te hanteren. Terry heet eigenlijk Shu-ping of zoiets. Dit komt vaker voor, want Angela heet ook niet echt Angela. Hij begon te praten over de vreemde Taiwanese gewoontes die de Taiwanese rijk zijn. Zo tellen ze bijvoorbeeld anders dan Nederlanders. Het vingerwerk is daar heel anders. In Nederland krijg je 3 maaltijden als je 3 vingers in de lucht steekt terwijl je in Taiwan dan goed 8 maaltijden kan ontvangen. Ook zijn de mensen hier grote fan van honkbal, basketbal, gefrituurde varkensharten en gebakken hanentestikels (ik verzin dit niet). We kregen een instructie in het met stokjes eten en ook leerde we wat Chinese standaard zinnen.

Na deze presentatie werden we in groepen verdeeld om elkaar te leren kennen. Ik raakte aan de praat met een Vietnamees, die hier informatica gaat studeren. Naast mij zat een Nederlandse, Annemijn. Met haar heb ik ook woorden uitgewisseld. Ze studeerde in Groningen en kwam hier om verder te studeren. Ook sprak ik met Laura, een andere Nederlandse die studeerde in het mooie Groningen. Zij verbleef eerder ook in het Homey Hostel waar ik eerder over schreef. Best grappig om ervaringen uit te wisselen. Tegenover mij zat Louis, een Franse informatica student uit Parijs. Zijn Franse accent dat in zijn Engels doorklonk zorgde voor een brede grijns op mijn gezicht. Heerlijk hoe die mensen Engels praten. Na een paar simpele gesprekken verlieten wij de zaal en we verplaatste ons naar de dining hall, waar we heerlijk genoten van de Taiwanese cuisine. Ik koos ditmaal voor iets goedkopers, varkensvleesreepjes, met rijst, gebakken ei en groente. Vraag me niet welke groente ik dagelijks naar binnen werk, want ik heb nog steeds geen enkel idee wat het allemaal is. Het smaakt in ieder geval goed, en daar gaat het ten slotte om. In de dinning hall raakte ik aan de praat met een aantal Zuid-Amerikanen, de Nederlandse dames, een enkele zweed, een aantal fransen en een Taiwanees meisje. De meeste namen ben ik vergeten. De gesprekken waren aangenaam en ik voelde mij al snel op mijn gemak tussen de talloze nationaliteiten. Ik merkte op dat mijn Engels nog beter was dan dat ik eigenlijk verwachtte, een aangename verrassing. Sommige fransen zochten constant driftig naar de juiste woorden en dit soort problemen heb ik hier niet.

Na het eten besloten we de stad in te gaan. Een paar begeleiders hadden het idee om naar een karaoke bar te gaan. Dit fenomeen is in Azië blijkbaar erg populair en ook ik wilde dit eens meemaken. Alex en ik besloten mee te gaan, terwijl Susanne liever thuis bleef. Ze kan maar moeilijk wennen aan het eten en dat zorgde voor vermoeidheid. Desalniettemin vertrokken Alex en ik richting Hsinchu. Eenmaal bij de bushalte aangekomen zagen wij dat wij niet de enige waren die graag een liedje zouden willen zingen in een van de vele karaoke establishments die Azië rijk is. Het grootste deel van de internationale studenten had hetzelfde idee. Er stonden dus ongeveer 50 man bij de bushalte. Al snel kregen we het idee om de taxi te pakken. Ook het nemen van een taxi kost hier nauwelijks iets. Voor de rit moesten we uiteindelijk 160 nt (New Taiwanese, deze afkorting gebruiken de Taiwanezen zelf ook vaak, maar eigenlijk moet er ook nog een D achter. De d staat dan voor dollar).
20 minuten later stonden we voor het karaoke paleis. De gigantische groep betrad het majestueuze pand. het had net zo goed het gebouw van een rijke bank kunnen zijn. De lobby was gigantisch en alles was met goud versierd. Het leek een luxe hotel en het had niets weg van de karaokebars die wij in Nederland kennen. We kregen kamer 810 toegewezen. Ja dit stond voor verdieping 8, kamer 10. Gelukkig waren er nog meer verdiepingen. Elke verdieping bestond uit karaoke kamers. Elke kamer was een karaokebar. We kwamen met de lift aan op onze verdieping en we betraden de kamer. Het was een grote kamer met een gigantische sofa, tafels, stoelen en twee tv-schermen die aan stonden. In het midden van de kamer stond een pc achtig apparaat waarmee men nummers kon selecteren. De microfoons lagen over de kamer verspreid. Toen iedereen een plaats in genomen had kon het feest beginnen. En het werd me een feest! Gelukkig stond er een 7/11 naast het gebouw. Een 7/11 is een kleine supermarkt die de hele dag open is. In Taiwan is er om de 600 meter een 7/11 te vinden. Belachelijk eigenlijk, maar het is waar. Deze winkels zijn bijna op elke hoek van de straat te vinden. Er zijn er zelfs 3 a 4 ( een ligt er net buiten) op de campus. Echt groot zijn ze niet, en je kan er alleen zooi halen. Je kan ze een beetje vergelijken met AH to go’s, alleen zijn 7/11’s overal, en verkopen ze geen of nauwelijks gezonde dingen. Maar ik dwaal weer af. Bij de 7/11 haalden veel mensen Heineken bier (want ja, dat verkopen ze hier gewoon overal) en ze konden dat gewoon mee naar binnen nemen. Binnen een mum van tijd stonden de tafels vol met lege blikken bier en schreeuwden mensen mee met hits van The Backstreets Boys, Madonna, Celine Dion, Blink 182 en Britney Spears. Het was geniaal om iedereen te zien zingen, ook al klonk het op sommige momenten echt walgelijk. Zuid-Amerikanen moeten geen nummers van Britney Spears zingen, want dat gaat fout. Er heerste een broederlijke sfeer onder de studenten en iedereen praatten met iedereen. Zo raakte Alex en ik aan de praat met ‘de Fransen’ en met een Indiër, die mijn corona (biertje) opende met zijn tanden. Wat een vreemde vogel, maar toch indrukwekkend. Hapjes werden op tafel gezet en het bier was ruimschoots aanwezig. Het was geniaal, helemaal omdat mensen mijn ‘zangkunsten’ ook konden waarderen. Aan het eind van de avond stonden er 50 ongeveer man te zingen, terwijl niemand meer op de sofa zat.

Uiteindelijk besloten we de tent te verlaten om naar een nabijgelegen bar te gaan. Op weg naar de uitgang vertelde een Taiwanees mij dat ze dit soms de hele nacht konden doen. Ze begonnen dan rond de klok van 12 uur in de avond, en bleven dan zingen tot 6 uur ’s ochtends. Daarna moesten ze terug naar de campus om weer verder te gaan met de colleges. Geniaal ^^

In de bar raakte we verder aan de praat met de Fransen. We spraken over wintersport en het Franse volk. De Franse studenten uit Parijs begrepen uiteindelijk waarom wij Nederlanders een hekel hebben aan de talloze arrogante Franse opa’s en oma’s die de Alpenpistes in de wintermaanden rijk zijn. Dit leverde een leuke discussie op. ‘We Europeans are not that different’ hoorde ik een aanschoten Fransman uiteindelijk brabbelen, het teken van een nieuwe generatie. Europese verbroedering is een goede zaak!

Na een biertje of 2 draaide ik mij om en wat ik zag was enigszins opvallend. 8 kleine Taiwanese oogjes keken mij richting op. Het waren Flora, Angela, Cynthia en Rainy. Uiteindelijk raakte ik met de dames aan de praat. Ik vroeg of ze hier vaker kwamen. Nee was het gezamenlijke antwoord. Ze kwamen nooit in cafés. In Taiwan is het nuttigen van Alcoholische dranken nauwelijks sociaal geaccepteerd. Dit heeft waarschijnlijk te maken met religie maar ik heb mij ook laten vertellen dat Taiwanezen heel snel dronken worden. Ze kunnen simpelweg niet zo veel drinken omdat hun lichamen slecht reageren op alcohol. Ik vertelde de dames van alles, maar ik sprak vooral over hoe het leven in Europa zich afspeelde. Rainy kon mijn stellingen beamen, aangezien zij een tijd in Frankrijk heeft gestudeerd. De dames luisterde aandachtig, totdat ik ze vroeg naar de mooiere plekken in Taiwan. Ze konden mij van alles aanbevelen, en ik heb nog veel plekken die ik nog moet bezoeken. Het zuiden staat bekend om de mooie stranden en het oosten bestaat voornamelijk uit natuurparken. Ook vertelde zij mij over de vele boeddhistische tempels die het land rijk is. Ze werden alleen wel een beetje boos toen ik hun god beledigde. ‘Budda…? Oh that fat guy’, een van mijn minder slimme uitspraken. Ze konden mij gelukkig al snel vergeven. Ik ben ten slotte toch maar ‘ een domme westerling’. Ook spraken we over nationale sport. Ik stelde al snel de vraag waarom Taiwanezen zich bezig zouden moeten houden met basketbal. Dat is toch alleen voor lange mensen, en Taiwanezen zijn allemaal zo klein? Het antwoord was kort en verbluffend. Angela stond op en wat bleek. Ze was langer dan ik! Ze blijven mij verassen die Taiwanezen.

Later die avond vertrokken we met de taxi richting onze dorm. Het was 3 uur in de nacht. Ongeveer 10 uur later zou ik een medisch onderzoek moeten ondergaan. De maan was vol en ik voelde mij op mijn plaats. Ik voelde mijzelf voldaan. Alex en ik strompelde richting onze dorm, klaar voor de volgende dag.

De dag daarop voelde ik mij brak en dat terwijl ik maar 2 biertjes op had de avond daarvoor. Misschien kwam het wel door het feit dat we om 9 uur een rondleiding door de bibliotheek kregen. Alex en ik waren, zoals gewoonlijk, net op tijd. De lobby bleef relatief leeg en ik ging er van uit dat de meeste studenten lekker in bed waren blijven liggen. De keuze voor een comfortabel bed was alles behalve de juiste, aangezien de bieb veel interessante faciliteiten verzorgt, waaronder een grote hoeveelheid westerse tijdschriften. We kregen een rondleiding van een oude Taiwanese Dame in een jurk die in Nederland waarschijnlijk verboden zou worden. Een knalrode soepjurk met witte bloemen, maar dat terzijde. De rondleiding duurde niet lang.

Daarna kregen we een tour rond de campus. We liepen langs de verschillende dinning halls en maakte kennis met de sportvelden, de fitnessruimtes, het postkantoor, het campusmeer, het zwembad, en de medische posten. De campus is gebaseerd op Amerikaans model, en omvat dus alles wat een student nodig zou hebben. We liepen vrolijk mee totdat Susanne flauw viel door een gebrek aan voedsel. We mochten voor het medische onderzoek 8 uur niet eten en het was 35 graden buiten. Deze combinatie deed haar de das om. Uiteindelijk kwam ze gelukkig snel weer bij. Al met al een schrok ik van de gebeurtenis.
Het medische onderzoek dat volgde was uitgebreider dan verwacht. Alles werd gecontroleerd. Urine, bloed, lengte, bloeddruk,tanden, gewicht, ogen, oren, en ook de kwaliteit van onze botten werd bestudeerd. Hier ontmoette ik de Taiwanese dames van de dag daarvoor weer. Prachtig hoe ze mijn naam uitspraken. ‘Jesseh Purrr’. Ze vertelde mij dat ze de campus gingen verlaten, omdat er een nationale feestdag in aantocht was. Al de studenten gaan tijdelijk terug naar huis om gezellig samen te zijn met vrienden in familie.

Na de onderzoeken besloten Susanne, Alex, Kelly ( een van de andere Nederlandse meisjes) Rainy, en ik richting Hsinchu te reizen voor boodschappen. Ik was de thee meer dan beu en wilde koffie kopen. Ook hadden we handdoeken, mokken en meer voedsel nodig. De reguliere supermarkten zijn hier gigantisch. Minimaal 20 keer de Jumbo, en ze hadden echt alles. Een hele ervaring zo’n winkel. Het duurde dan ook 3 uur voordat we klaar waren met winkelen en we besloten de dag met sushi. Dit omdat Susanne daar weer eens ontzettend veel zin in had. Ik ben al lang blij dat ze dan weer wat eet, want ze moet natuurlijk wel gezond blijven. De glimlach op haar gezicht liet zien dat ze weer vrolijk was, een goede zaak.

Nu is het weekend, zaterdag, en Alex en ik komen bij van de afgelopen dagen. Ik schrijf dit diep in de nacht zodat de mensen in Nederland wat te lezen hebben in de vroege avond. Ik hoop op reacties!

Greetz ‘Pile of shrimps’.