Woorden, dingen, how to get reach en Chèng

Het was 10 uur, een benauwde donderdag ochtend. Van de hitte merkte ik niets, aangezien de airco de broeiende temperaturen liet verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik zit op een blauwe gare plastic stoel waaraan een tafeltje is vastgemaakt. Het tafeltje vol gekrast met onleesbare tekens. Voor mij flikkeren twee schermen waarop het Taiwanese belastingsstelsel werd vergeleken met het Amerikaanse belastingsysteem. Een Engels sprekend vrouwtje verwijst constant naar the shit ( Taiwanese uitspraak van het Engelse begrip ‘sheet’, wat in het Nederlands dia betekend) maar ik was volgens mij de enige die daar enigszins om kon lachen. ‘It is good to be reach (Taiwanese uitspraak voor rich) in Taiwan’ aangezien men daar de belasting die men betaalt over de winst kan aftrekken van de inkomensbelasting. De klas zit vol met studenten die er uit zien alsof ze het allemaal al lang wisten. Carrière mensen die zichzelf belangrijker voor doen dan dat ze daadwerkelijk zijn. De geïrriteerde blikken vanuit de klas spreken boekdelen. Zelfs ik snapte wat de docent duidelijk probeerde te maken. Het kon me alleen helemaal niets boeien. Nog geen uur later had ik het vak laten vallen. Tot zover financial management.

Op dit moment ben ik voornamelijk aan het worstelen, worstelen met vakken, worstelen met tijden, schema’s, overleven, bureaucratieën en de Chinese taal. Daar zal dit deel van de blog dan ook over gaan. Laten we maandag beginnen, aangezien er het weekend niets gebeurde.

Maandag, onze laatste vrije dag. Het was een bijzondere dag. Alex en ik kregen een rondleiding (Ya, nog een rondleiding, en het vreemde is, elke keer leer je weer extra dingen bij). Chai-chun, een student in journalistiek en communicatie begeleide ons ditmaal op de campus. Hij kon ons ontzettend veel vertellen over het verschrikkelijke eten wat ze op de campus elke avond klaar maken. Hij kraakte alle etenstentjes op de campus genadeloos hard af, terwijl Alex en ik het eten vaak erg lekker vonden. Op dat soort momenten vraag ik me af wat Chai-chun van het reftervoedsel (universiteitskantine), dat nog veel verschrikkelijker is, zou vinden maar dat terzijde. Hij liet ons de campus nogmaals zien en leidde ons toen naar een kleine bosachtige doorgang. Dit smalle weggetje leidde ons naar de NHTU, een universiteit die nog groter is dan de NCTU. Aan deze universiteit geven ze alle vakken die mij wel leuk leken. Jammer, maar ik zit dus flink verkeerd. Ook leidde hij ons door Hsinchu waar Alex en ik voor het eerst kennis maakte met de Taiwanese godsdienst. We bezochten een majestueuze Taiwanese tempel, de tempel voor de god van de helpoorten (nee, niet het oosterse equivalent van Satan). Na dit indrukwekkende bezoek trakteerde Chai-chun ons op een omelet met oesters en een flinke berg schaafijs met ananassiroop. Blijkbaar waren dit twee lokale specialiteiten. Het smaakte ons ontzettend goed. Ook gaf Chai-Chun ons een doos met mooncakes. Die maandag was het namelijk een nationale feestdag, het zogenaamde Moon-Festival vond die dag plaats. De cakes waren verrukkelijk. Een leuke dag dus.

De dag daarna zouden dan eindelijk onze colleges beginnen. We begonnen die middag met ‘Birth of cultural studies’, een vak dat ons meer zou leren over de gedachten en hersenspinsels van Michel Foucault. De les begon meteen goed, aangezien de docent een kwartier te laat arriveerde. In het kleine klaslokaal zaten 9 mensen, dus het was een kleine groep. De docent, Allen Chun, begon in goed Engels uit te leggen dat dit een zwaar vak zou zijn. Hij vertelde ons dat we veel zouden moeten lezen. Ik was er klaar voor! Eindelijk iets om mijn tanden in te zetten. Ik luisterde dus aandachtig naar het warrige verhaal van meneer Chun. Hij vertelde ons ook dat dit een vaag vak zou worden, aangezien hij veel rekening wilde houden met de studenten. Zo wist hij nog niet hoe hij alles zou testen. Hij hoopte op suggesties vanuit de klas zelf. Ook heeft hij veel extra tijd gereserveerd voor de studenten. Dit alles stemde mij hoopvol. Dit wordt een moeilijk vak maar ik wil dit halen. Achteraf bleek dit lesuur enkel een introductie te zijn. voor daadwerkelijke colleges moesten we nog even wachten. We konden gelukkig al wel beginnen met het lezen van ‘les mots et les choses’, een van de meesterwerken van Foucault.

Een paar uur later gingen we naar ‘contemporary world’. Dit was ook intens verwarrend. Alex en ik hadden ons voor het vak ingeschreven via de site, alleen we waren uitgeloot. In de eerste instantie konden we dit vak dus niet volgen. Susanne was wel gekozen. Desalniettemin probeerde we toch een gok te wagen. Wij verschenen gewoon in de les. We hoorde namelijk van verschillende Taiwanezen dat ze exchange studenten vaak een voorkeursbehandeling geven. Vaak doen ze dus niet moeilijk. Dit lokaal zat veel voller dan dat ik verwachtte. De Chinese teacher-assistent begon namen op te noemen. Dit waren vooral Chinese namen maar de lijst kende enkele Europese namen. De klas werd steeds leger en viel Taiwanezen verlieten de zaal. Ongeveer de helft bleef zitten. De exchange studenten hadden geen idee wat er gaande was, aangezien de T.A. alles in het chinees uitlegde. Toen de T.A. klaar was met de namen, zat de klas nog voor de helft vol. Toen vroeg de T.A. ons om een lijst te tekenen. Uit deze lijst zouden een aantal namen gekozen worden die het vak alsnog mochten gaan volgen. Al de mensen die eerder opgenoemd werden mochten het vak sowieso volgen. Op dit moment heb ik nog niets vernomen over het antwoord. Ik wacht dus nog in spanning af.

Woensdag hadden we niet veel te doen. In de namiddag had ik nog een college, maar dit kon ik niet volgen omdat het in het chinees gegeven zou worden. Het gaat hier om ‘colonial societies and post-colonial theories’. Dit was een van de vakken waar ik ontzettend veel zin in had. Een van de onderwerpen waar ik al jaren enorm geïnteresseerd ben in. Waarom geeft men dit vak niet gewoon in het Engels! Ik baal dus als een stekker en het doet nog steeds een beetje pijn.

Donderdag hadden we voor het eerst Financial management. Mijn opinie over dit vak heb ik al beschreven. Wat een ontzettend naar vak. Ik voelde mij er niet thuis. Het is dus een goede keuze geweest dat ik die marteling heb laten vallen. Begrijp me niet verkeerd, ik zie het belang van het vak wel in. Ik ben alleen niet gemaakt voor dit soort courses.

Die middag hadden we eindelijk een vak dat ik wel weer kon waarderen. Ik heb het hier over Practical Chinese I. De klas zat vol met exchange studenten toen er een klein pittig chinees vrouwtje de klas binnen stapte. Ze begon meteen fel. ‘ when you are not able to follow this class twice a week, then leave now’. Een person verliet de zaal, hetgeen een nare indruk wekte. ’when you do not want to learn chinese characters, leave now’. Zo ging het vrouwtje 5 minuten door. ‘when you miss class twice, do not come back.’ ‘when you did not made your homework, do not come to class, ever.’. het was een naar schouwspel, maar op deze manier dwong ze wel respect af. Ze stelde duidelijke regels voordat ze met de Chinese les begon.

Ik ben tot de conclusie gekomen dat dit vak veel tijd gaat vergen. Chinees is ontzettend lastig aangezien ze hier met tonen werken. Elk karakter staat voor een lettergreep en elk karakter kent een eigen toon. Er zijn 5 verschillende tonen. Het woord zho kan meerdere betekenissen hebben. Het zit hem in de uitspraak. Zho met toon 1 heeft een andere betekenis dan zho met toon 2. Deze tonen maken de taal, aangezien men hier niet moeilijk loopt te doen met werkwoordsvormen en meervouden. Chinees spreken doet men niet, men zingt chinees. Het is moeilijk om de tonen te beheersen en te herkennen. Dit wordt dus een zware opgave voor ons. We zijn nu druk bezig met het oefenen van onze klanken. Het schrijven en het lezen komt nog wel.

Die donderdag avond zat ik er flink doorheen. Ik had verschrikkelijke koppijn door de airco’s hier en mijn benen wilde niet meer. Dit had te maken met het feit dat ik zondagnacht met Alex hard ging lopen. Het is niet de bedoeling om 2.2 km te sprinten, dat is wat ik toen leerde. 9 minuten, wel een verbluffende tijd maar mijn onderbenen hadden het er maar moeilijk mee en ik ben op dit moment eindelijk van de pijn af. Donderdagavond was ik er even helemaal klaar mee. Ik was kapot. Toen ontvingen we een mailtje van Susanne. ‘Hey Jongens, we gaan morgen naar Taipei, gaan jullie mee, doei suus’. Een korte vertaling van de inhoud van het mailtje. Ik dacht echt ‘NEEH, NEIN NEIN NEIN NEIN NEIN NEIN SCHEISSE‘. Ook Alex was ziek, dus we lieten weten dat we de volgende ochtend tot een besluit konden komen. Die ochtend voelde ik me nog steeds belabberd, maar toch besloten we om naar Taipei te gaan. Ik zat er tegen op. Mijn benen werkte niet en mijn hoofd kon ieder moment ontploffen.

We gingen met 4 Hollandse dames, Kelly,Laura, Annemijn, en Iona, allen vooral gespecialiseerd in bedrijfszaken. We namen de bus voor 100NTD, 2,5 euro. De bussen zijn hier luxe en de stoelen zijn comfortabel. Een goede manier van reizen als je het mij vraagt. Goedkoop en relaxt. Een uur en een kwartier later stonden we in centrum Taipei. de dames hadden al een route uitgestippeld en Alex en ik volgden enkel. Ik had niet de energie nog de interesse om me er maar enigszins mee bezig te houden. Ik zou wel zien waar ik terecht zou komen.

Achteraf ben ik enorm blij dat ik nog gegaan ben. We hebben het nationale museum gezien dat vol stond met religieuze beelden, diplomatieke aktes en voorwerpen gemaakt uit brons en jade. Het was een gigantisch mooi en indrukwekkend gebouw dat leek op een Aziatische tempel grote boeddhistische beelden en versiersels verfraaide het gebouw. Ondanks het feit dat de kunst indrukwekkend te noemen is, konden vooral de aktes mij boeien. Ik ben ten slotte altijd geïnteresseerd geweest in de politieke betrekkingen binnen de wereldgeschiedenis. Ook dronk ik daar heerlijke oolong thee, een nationale specialiteit. Het smaakte mij erg goed, ondanks het feit dat ik eigenlijk nooit thee drink. De thee is hier in ieder geval stukken beter dan in Nederland

Over thee gesproken, ik ben verslaafd geraakt aan een regionaal drankje dat men xian cheng bing cha noemt. Het gaat hier over sinasappelsap met oolong thee. De frisse smaken van sinasappel gemengd met al het goede van regionale thee. Ik drink het spul de hele dag, het is geniaal en goedkoop. 35 NTD voor een halve liter, fantastisch en gezond! Maar ook hier dwaal ik weer af.

Nadat we het nationale museum hadden bezocht vertrokken we richting het Chiang Khai Shek monument. Dit was indrukwekkend. Het bestond uit twee grote tempelachtige gebouwen, waarvan een gebouw een theaterzaal bleek te zijn. ook stond er een gigantische witte poort en tegenover die poort stond een wit gebouw dat leek op een tempel. Om een idee te geven: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:CKS_Memorial_Hall_Taipei.jpg op de achtergrond van die foto ziet men de Taipei 101. We klommen de trappen op om te zien wat er in de tempel te zien was. Er stond een reusachtig standbeeld van Chiang Khai Shek. Het beeld glimlachte en keek uit over het Taiwan dat hij geschapen had. Het was een imposant en indrukwekkend beeld. Voor het beeld marcheerde militairen. Ze voerden een soort van dans uit. Uiterst gedetailleerd en synchroon. De discipline straalde er van af. Het schouwspel trok veel toeschouwers die het theater in de brandende zon aanschouwden. Na het militaire vertoon verlieten we het standbeeld. We gingen naar de Taipei 101, met de metro, want ook dit vervoersmiddel werkt in deze stad uitstekend. We liepen met de groep langs prestigieuze winkels. Bij de Taipei 101 splitste de groep zich in tweeën. De Hollandse dames gingen naar boven terwijl de Nijmegenaren beneden bleven. Hoogtevrees speelt een duidelijk rol in dit besluit. We aten wat bij de mac om daarna verder te gaan met onze trip door Taipei. We trokken door de vele parken die de met smog besmeurde en drukke stad rijk is en ten slotte kwamen we bij een Night Market aan. Deze was minder groot en druk dan de Shinlin Night Market waar ik eerder over schreef. Desalniettemin was ook deze conglomeratie van etenstentjes en rotzooiverkopers indrukwekkend te noemen. Susanne kocht van alles, ‘om te proeven’ en Alex waagde zich aan een kippenpoot. Niet een kippenpoot zoals wij Nederlanders ze kennen. nee, echt een kippenpoot, met nagels en klauwen eraan. Volgens hem smaakte het niet verkeerd.

Toen Alex aan zijn kippenpoot knabbelde werd Susanne aangesproken door een opvallend en vrolijk Taiwanees meisje. ‘you wanna help our T.V. show’? was de vraag. ‘You just have to point number 6 on the list’. Een minuut later stonden we voor de camera. Het zou uitgezonden worden op nationale tv, zondagavond rond 8 uur. Ik stond met mijn bek vol tanden terwijl de camera’s op ons gericht stonden. Susanne wees op het bord, hetgeen haar eerder gevraagd werd terwijl de presentatoren ons van alles vroegen over onze afkomst. Ik kreeg het idee dat ze ons een klein beetje belachelijk maakte door de dingen die ze zeiden. Ze wekte de indruk dat Europeanen allemaal hetzelfde zijn.Het item was voor een spelshow, en het duurde uiteindelijk niet langer dan een paar minuten, maar we komen wel op nationale Tv. ^^Awesome^^

Nu is het vrijdag, mijn vrije dag, die ik gebruik om dit te typen. Het is eindelijk korter yay ^^
Bedankt voor het lezen, reacties zijn awesome,
Greetz Jesper